გუშინ მთვარე ადგილს მოწყდა, ქვემოთკენ დაეშვა და გაუჩინარდა. ეს ძალიან დიდი დანაკარგია და ამის გახსენებაზე გული მეფლითება. მთელს არსებულ ჩუქურთმებსა და სამშვენისებს შორის ის ყველაზე ლამაზი და სრულქმნილია. უკეთ უნდა მიემაგრებინათ. ნეტავ შეიძლებოდეს მისი დაბრუნება...

     ცხადია, ძნელი გასარკვევია, სად წავიდა მთვარე, და ვინც იპოვის, უთუოდ ეცდება, სადმე შორს გადამალოს. ამაში ეჭვიც არ მეპარებება, ვინაიდან მეც ასე მოვიქცეოდი. ვფიქრობ, ყველაფერი დანარჩენში შემიძლია პატიოსნების გამოვლენა, მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ ჩემი ბუნების ძირ-ფესვი სილამაზის ტრფიალი, მშვენიერებისადმი ლტოლვაა და ამიტომ, სხვისი მთვარის ჩემთვის ნდობა უსაფრთხო არ უნდა იყოს, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ მის მფლობელს არ ეცოდინება, ეს უკანასკნელი ჩემს ხელში რომ აღმოჩნდა. დღისით რომ მეპოვა, ალბათ დავაბრუნებდი; შევშინდებოდი - ვაითუ ვიღაცამ დამინახა, როგორ ავიღე-მეთქი, მაგრამ თუ სიბნელეში გადავაწყდებოდი, რამენაირად მოვახერხებდი ჩემი მონაპოვარის შენარჩუნებას.რა ვქნა, ჭკუას ვკარგავ მთვარეებზე: ისინი ხომ ასეთი ლამაზები და რომანტიულები არიან. ნეტავ, ასე დაახლოებით ხუთი-ექვსი ცალი მაინც გვქონოდა. მაშინ საერთოდ უარს ვიტყოდი დაძინებაზე, არასოდეს მომბეზრდებოდა რბილ ხავსზე გაწოლილს მაღლა ყურება და მათი ცქერით დატკბობა.
ვარსკვლავებიც მხიბლავს. მინდა, რამდენიმე ცალი მოვწყვიტო და თმაში ჩავიწნა...

    წუხელ მთვარე თავის ადგილზე დააბრუნეს და მეც გავიხარე! უთუოდ სანაქებო საქციელია! მერე მთვარე ისევ ქვემოთ დაეშვა, მაგრამ ამას უკვე აღარ შევუშფოთებივარ. როცა ასეთი მეზობლები გყავს, სადარდებელიც არაფერია: ისევ ჩამოკიდებენ თავის ადგილას...