შემოდგომა, ეხლა დავაკვირდი რა ლამაზი სიტყვაა, "შემო–დგომა". იცი, მე დღეს ფოთლებს ვაგროვებდი, ვტკბებოდი ბოტანიკურ ბაღში ფოთოლთა შრიალით და ჩანჩქერის ლამაზი ხედით, ძალიან ლამაზია ირგვლივ ყველაფერი. იცი? დღეს მზე ცდილობდა გაეცოცხლებინა ბუნება, მაგრამ უშედეგოდ, დღის ბოლოს ღრუბელი უფრო ძლიერი აღმოჩნდა და ჩემი საყვარელი წვიმა წამოვიდა... :) მიყვარს შემოდგომა, ულამაზესი დროა. მიყვარს იმიტომ რომ ლამაზია, ფერადია, ყვითლი, წითელი ფოთლებით ივსება ქუჩები, მე მიზიდავს ობლად ჩამოცვენილი ყვითელი ფოთლების სილამაზე, ამ დროს მახსენდება ჩემი სოფელი, ჩემი ახალგორი, სადაც შემოდგომა ძალიან ლამაზი იყო, თითქოს იქ ფოთლებიც სხვა ფერის იყო და შემოდგომასაც სულ სხვა ხიბლი ჰქონდა. მახსენდება სულ პატარა რომ ვიყავი და პაპა წამიყვანდა ლამაზი ფოთლების შესაგროვებლად, (დღესაც ხომ იგივე გავკეთე, ორი განსხვავებით, მარტო წავედი ფერადი ფოთლების შესაგროვებლად და ახალგორის ნაცვლად ბოტანიკურ ბაღში). მაგრამ, ახლა სულ სხვა რამ არის ჩემთვის შემოდგომა, რაღაც უფრო მეტად რომანტიკული, გაცილებით დიდებული, ვიდრე ოდესმე... როცა, სულ მარტო გადიხარ ცისარტყელასავით ფერად გარემოში, უფრო მეტი მელანქოლიურობა გეფინება. და აი, ამ დროს კი ხვდები, რომ ვიღაც გიყვარს, ვიღაც არარსებული და მზად ხარ მთელი ცხოვრება დაელოდო მას, თუმცა იმას კი ვერ ხვდები, რომ ის სულ მთლად ახლოსა შენთან. ის გიგზავნის ნაზ სიოს რომ მოგეფეროს, გიგზავნის უამრავ ყვითელ ფოთოლს, რადგან ყვითელი სულიერების ფერია, მეოცნებეა და ფანტაზიორი. ეს შემოდგომის სურნელია, მისი რომანტიკა და დიდებულება! აი, მოგიყევი ჩემი შემოდგომა, შენ როდის მომიყვები შენ შემოდგომას? როდის მოვა "ჩვენი" შემოდგომები? მაშინ უფრო ბევრი მექნება სათქმელი, გეტყვი როგორ გიყვებოდი ხოლმე ჩემს ფიქრებში ყველა წვრილმანს, მერე ერთად გავატარებთ შემოდგომებს, ერთად შევაგროვებთ ყვითელ ფოთლებს, ერთად ვიცინებთ და ვიგიჟებთ... ველოდები "ჩვენ შემოდგომებს!

რუსკა მორბედი!