ნიკო მარისა და ალექსანდრე ცაგარელის ნაშრომებს ამაოდ დავეძებდი. მათ გარეშე კი ჩემი მუშაობა ნაყოფიერი ვერ იქნებოდა.

      სასულიერო წარმომადგენლობის ბიბლიოთეკა ძალიან მდიდარი იყო. მას რამდენიმე შენობა ეჭირა. ერთი მათგანი მხოლოდ რუსული გამოცემების საცავი გახლდათ, მეორე კი უცხო ენებზე გამოქვეყნებული ნაშრომებისთვის დაეთმოთ. რუსულ განყოფილებაში ვერა და ვერ შევაღწიე. მითხრეს, წიგნები იქ ძალიან კარგად არის კატალოგიზირებულიო, მე კი კატალოგის ნახვაც ვერ შევძელი. იქ ჩემთვის საინტერესო წიგნები უნდა ჰქონოდათ, რადგან პალესტინის საზოგადოების გამოქვეყნებული გახლდათ. მეორე ბიბლიოთეკა, სადაც უცხოური წიგნები ინახებოდა, უკიდურესად არეულ-დარეული იყო: თაროები მტვერს დაეფარა, წიგნები კატალოგში არ ჰქონდათ აღნუსხული და ალაგ-ალაგ ჩრჩილებისგანაც იყო დაჭმული. ამ ფასდაუდებელ კოლექციას გულდამძიმებული ვათვალიერებდი. ერთ კარადა არაბული ხელნაწერებით იყო სავსე. იქვე ეწყო "Acta Santorum"-ის[1] თითქმის ყველა ტომი და მსოფლიო ომის გაჩაღებამდე შეგროვებული ძალიან მნიშვნელოვანი თეოლოგიური ჟურნალები. თუმცაღა, ბიბლიოთეკაში იმ პერიოდის გამოცემათა გარდა, სხვა არაფერი იყო. დავასკვენი, რომ მეცნიერებისადმი მისწრაფება მაშინ გაუქრათ, ანდა, უფრო სწორად, იმჟამად სახსრები გამოელიათ.

      რა დასანანია, რომ ვარშავაში ამგვარი ბიბლიოთეკა არ გვაქვს! როცა საღამოთი რამდენიმე ბერს ვუთხარი, ბიბლიოთეკას მეტი ყურადღება უნდა მიაქციოთ და ბიბლიოთეკარი იყოლიოთ-მეთქი, მათ მიპასუხეს, გუნდის მგალობლები არ გვყოფნის, ხოლო ბიბლიოთეკიდან არანაირი შემოსავალი არ გვაქვსო.

      წინამძღვარმა განკარგულება გასცა, რომ ბიბლიოთეკაში დეზინფექცია ჩაეტარებინათ, თორემ აქ კაცს ტუბერკულოზი შეეყრებაო. დეზინფექციის გამო ბიბლიოთეკას რამდენიმე დღით დაკეტავდნენ. რა სამწუხაროა!