კაჯა პუნარი. დღეს მე და ჩემმა სომეხმა მეგზურმა „საკვირველი მთის“ საძებნელად გავწიეთ. თუმცა ბატონმა კავუკდიანმა ჩემს მეგზურს გზა დაწვრილებით აღუწერა, ის მაინც ვერ გაერკვა. გზა რამდენჯერმე იკითხა, თუმცა ამაოდ. მგზავრობისას ორ კარგ აღმოსავლურ წესს გავეცანი: მშიერ მოგზაურებს შეუძლიათ გზის პირას მდგარ ხეებზე ხილი თავისუფლად მოკრიფონ და ჭამონ, ხოლო ყოველ სახლში წყალი მოითხოვონ. ჩემმა მეგზურმა ეს წესი ბევრჯერ გამოიყენა. ბოლოს, როგორც იქნა, ორონტესა და ძველ ბიტიასს[1] მივაღწიეთ, რომელიც დღეს პატარა, ღარიბი ქალაქია. ეს ის ადგილია, სადაც იოანე ოქროპირმა და მისმა მოწაფეებმა ზაფხული გაატარეს. იქ ერთი სომეხი ვნახეთ, რომელმაც გზა მიგვასწავლა.

      სელევკიის ძველ ქალაქს გავცდით. ახლა ეს ქალაქი სომხურია. შემდეგ ბინძური მდინარე გადავლახეთ, რამდენიმე მინდორი გავიარეთ და პატარა არაბულ სოფელში შევედით, რომელიც „საკვირველი მთის“ ძირშია. ახლა ამ მთას ჯაბალ სემანი (ანუ სვიმეონის მთა) ჰქვია, რადგან აქ ცხოვრობდა უძველესი ეკლესიის სამ უდიდეს წმინდანთაგან ერთ-ერთი, სვიმეონ მესვეტე-უმცროსი (გარდაიცვალა 592 წელს). რადგან მასთან დაკავშირებით ბევრ სასწაულს ყვებიან, ამიტომ მთასაც საკვირველი უწოდეს. მთაზე აღმართული მონასტერი ოსმალოთა შემოჭრის შედეგად დაინგრა. მამა სემერიანი უკვე ათი წელია, იქ არქეოლოგიურ გათხრებს აწარმოებს.

      მამა სემერიანმა გულთბილად მიგვიღო. მან მთელი თავისი ნამუშევარი დამათვალიერებინა და რამდენიმე ქართული წარწერაც მაჩვენა. ერთადერთი ქართული მოზაიკური წარწერა, რომელიც VI-VII საუკუნით თარიღდება, შესაძლებელია აქ იყოს ნაპოვნი. კარავში მეძინა. ღამით საშინელი თავსხმა იყო, ისეთი, წმინდანთა „ცხორებებში“ რომ არის აღწერილი და რომლის დროსაც მონასტრის ავზები წყლით ივსებოდა.