მეხუთე საუკუნეში, ეგვიპტეის ერთ-ერთ მონასტერში, იქ სადაც ანტონი დიდი მოღვაწეობდა ნახევარ საუკუნეზე მეტხანს, მივიდა ერთი ჭაბუკი, რომელსაც თავისი ასაკის მიუხედავად, ამ წუთისოფლის დატოვება ჰქონდა გადაწყვეტილი. ეს იყო წმინდა სისო. სიჭაბუკიდანვე უფლის მონაზვნებაში მყოფმა სისომ, მძიმე ასკეტური ცხოვრებით სრულიად განიცმინდა სული და სხეული და უფალმა მას სასწაულთა ქმნის ნიჭი, მკვდართა აღდგინების ძალა და ეშმაკთა განდევნის მადლი მიანიჭა.

      მოყვასისადმი განსაკუთრებული სიყვარული ქონდა. მონასტერში მოსულ თითოეულ ადამიანს უპირატესად თავმდაბლობისკენ მოუწოდებდა, შემდეგ კი სითბოთი და სიყვარულით ეფერებოდა. როცა ერთმა მეუდაბნოემ წმიდანს ჰკითხა, როგორ შეძელით, ღვთის მარადიული ხსოვნისთვის მიგეღწიათო, მან უპასუხა: "ეს ჯერ კიდევ არაფერია, შვილო ჩემო, უმთავრესია - საკუთარი თავი უდარესად მიგაჩნდეს ყოველთა შორის, რადგან ასეთი თვითდაკნინება დედაა სიმდაბლისა". ბერების შეკითხვაზე, საკმარისია თუ არა ერთი წლის სინანული ცოდვაში ჩავარდნილი ძმისთვის, ღირსმა სისომ მიუგო: "მე მწამს კაცთმოყვარე ღვთის გულმოწყალებისა. თუ ადამიანი მთელი სულით შეინანებს, უფალი მისგან სამი დღის სინანულსაც შეიწირავს".

      როდესაც მოახლოვდა მისი უფალთან წარდგინების ჟამი, უეცრად სახე გაუბრწყინდა და იქვე მყოფმა მოწაფეება გაკვირვებისაგან ჰკითხეს - "რას ხედავ ღირსო მამაო?". წმინდა სისომ უპასუხა: - "წინასწარმეტყველნი და მოციქულნი დგანან ჩემს წინაშე". შემდეგ შეამჩნიეს, რომ იგი საუბრობდა, თითქოს ანგელოზთან და დროს თხოვდა სინანულისთვის. ამით გაკვირვებულ ძმებს თავმდაბალმა მოსაგრემ მიუგო: "ჭეშმარიტად არა ვუწყი, სინანულის დასაბამიც მოვიგე კი?!" ამ სიტყვების დამთავრებისთანავე ნეტარის ისევ გასპეტაკდა და ისეთი ნათელი გამოკრთა, რომ მოწაფეებმა ვერ შეძლეს მისთვის თვალის გასწორება. წმიდა სისომ მოასწრო ეთქვა, თავად მაცხოვარი წარმოდგაო და სული უფალს შეჰვედრა.

◄ გუშინ | დღეს | ხვალ ►