ერთი სულიერი ბერი ამპარტავან ჭაბუკს ასწავლიდა, მან კი დაბრმავებულმა, ბერს უთხრა: "მამაო, მაპატიე, მაგრამ ამპარტავანი არ ვარ". მაშინ ბრძენმა ბერმა მას უპასუხა: "შვილო, რას მეუბნები უფალმა შეგინდოს! ზუსტად ახლა დამარწმუნე, რომ ამპარტავანი ხარ, რადგან თავად აღიარე ეს, როგორც კი თქვი, რომ ამპარტავანი აღარ ხარ.

      ჩემთვისაც უთქვამთ ამპარტავანი ხარო... რაზეც გავვოცებულვარ კიდეც... გაგიკვირდებათ და ვერ ვხვდებოდი რატომ მეუბნებოდნენ...

      იოანე სინელი ამბობს:

      - ერთხელ ეს უთავო ვნება, რომელიც დედამიწის მხრებზე შემდგარიყო, ჩემს გულში აღმოვაჩინე. ორივე მორჩილების ხაფანგით მოვინადირე, თავმდაბლობით ვტანჯე და ვკითხე, თუ რომელი კარით შემოვიდნენ ჩემში. ტანჯვის შემდეგ მიპასუხეს: "ჩვენ არც დასაბამი გვაქვს და არც შობა, რადგან თავად ვართ ყოველგვარი ვნების დასაბამი და მშობელი... ჩვენ არავის ვემორჩილებით. სწორედ ამიტომ, ურჩობის გამო, გადმოვცვივდით ზეციდან ზეცაში მთავრობად დაბადებულნი... ჩვენ ვართ ყველაფერი იმის მშობელნი, რაც თავმდაბლობას წინ აგუდგება. ჩვენ ზეცაშიც კი შევქმენით შფოთი და შენ როგორღა დაგვაღწევ თავს? კაცთა გულში ხშირად შევდივართ მას შემდეგ, რაც შეუარაცხყოფას დაითმენთ, მორჩილებას, ურისხველობას გამოიჩენთ, სხვის ძვირს აღარ გაიხსენებ და... ჩვენ ვშობთ სულიერ დაცემას, რისხვას, გულღრძობას, შურს, თავისმართლებას, თავნებობას და ურჩობას... თუ ღვთის წინაშე ყოველთვის გულწრფელად დაიდანაშაულებ თავს იცოდე, რომ ობობას ქსელივით დავდნებით შენს წინაშე.