რა საშინელმა მწუხარებამ მოიცვა ჩემი გული! საითაც უნდა გამეხედა, ყველგან მხოლოდ სიკვდილს ვხედავდი. მშობლიური ქალაქი წამების დილეგად მექცა, მამისეული სახლი - დაუსრულებელი გლოვის სავანედ. ყველაფერი, რაც მასთან მაკავშირებდა, უმისოდ სხვა არა იყო რა, თუ არა აუტანელი ტანჯვის სათავე. ჩემი თვალები ყველგან მეგობარს ეძებდნენ, მაგრამ ამაოდ მე შევიძულე ყველაფერი, რადგან ის არსად ჩანდა, და ვერც ვერვინ მეტყოდა - მალე მოვაო...