უბედურებაში ბედნიერებას ვნატრობთ, ბედნიერებაში კი უბედურებას ვუფრთხით. ნეტა თუ მოიძებნება ამ ორ უკიდურესობას შორის ისეთი შუალედი, სადაც კაცის ცხოვრება არ იქნებოდა ცთუნება? ვაი ამქვეყნიურ ბედნიერებას, ვაი და უი, რადგანაც განუყრელად თან ახლავს უბედურების შიში, შხამივით რომ გვიწამლავს ჩვენ მწირ სიხარულს. ვაი ამქვეყნიურ უბედურებასაც, არამცთუ ორგზის, არამედ სამგზისაც ვაი და უი: ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ სულ მუდამ ბედნიერებას ნატრობს; მეორეც იმიტომ, რომ თავისთავადაა საზარელი და სასტიკი, და მესამეც, იმიტომ, რომ ზედ ემსხვრევა ჩვენი მოთმინება! მაშ, რა არის ჩვენი ცხოვრება ამ ქვეყნად, თუ არა უწყვეტი და გამუდმებული ცთუნება?