დილას ისევ გაიღვიძა ზამთარმა. პირი დაიბანა – მოწვიმა. ვერცხლის თმები სავარცხლით ჩამოივარცხნა – მოთოვა. სიკვდილს შეუამხანაგდა და ბერიკაცს კარზე კოდალასავით მიუკაკუნა.
–კაკ–კუკ...კაკ–კუკ...
– ადე, ბერიკაცო, გასძახა მასთან მყოფმა სიკვდილმა, ვერცხლისფერი ზამთარი მოსულა, მე კი მარადიულ ცხრათვალა გაზაფხულში გეპატიჟები...
– მოვდივარ, მოვდივარ! სიხარულით გააგონა ბერიკაცმა. მშვიდად აიკრიფა ბებერი ძვლები. ადგა. გააღო კარი და გაჰყვა გასათბობად სიკვდილს მარადიულ გაზაფხულში...