ბუნებისმოყვარული, რომელიც გადაწყვეტს მთაში იაროს, სასურველია გარკვეულ ფიზიკურ და სულიერ მოთხოვნებს აკმაყოფილებდეს.

უპირველეს ყოვლისა, მას ძალიან უნდა უყვარდეს მთა და ის მოვლენები, რომელიც მთაში სიარულს ახლავს თან. იგი უნდა იყოს მიზანსწრაფული, შეუპოვარი, უშიშარი, დაუზარელი და მეგობრის დახმარებისთვის მოწოდებული. არ უნდა იწუწუნოს და იხტიბარი გაიტეხოს იმ აუცილებელ წინააღმდეგოგებზე, რომელიც მთაში სიარულს თან ახლავს; კერძოდ ეს შეიძლება იყოს აუტანელი სიცხე და საშინელი სიცივე, წვიმა და თოვლი, დაუსრულებელი აღმართ დაღმართი, მძიმე ზურგჩანთა, ძლიერი დაღლილობა, აუტანელი წყურვილის და შიმშილის გძნობა და სხვა. ბუნებისმოყვარული, რომელიც მთაში აპირებს სიარულს, ფიზიკურად ძლიერი უნდა იყოს, ადვილად არ უნდა იღლებოდეს, უნდა შეინარჩუნოს წონა და მთელი წლის განმავლობაში სისტემატურად უნდა ვარჯოშობდეს, რათა სიარულის დროს სხვისი დახმარება არ დასჭირდეს. თუ ეს თვისებები მას არ გააჩნია, იგი მთაში სიარულისთვის არ ივარგებს. სასურველია ბუნებისმოყვარულმა, მთაში სიარული, იოლად დასაძლევი გზებით დაიწყოს, ძალები მასზე მოსინჯოს, შესაფერი და მოსარგები აღჭურვილობის მარაგი თანდათან შეავსოს და უფრო რთული და რათქმა უნდა, უფრო საინტერესო გზებისთვის მოემზადოს.!