რომ შეუსრულდა ცხრამეტი წელი
მისი ფიქრები სხვა გზით მიჰქროდა
მას იზიდავდა ბრძოლები, ომი
და ამის გამო წავიდა ჯარში
ეს რომ გაიგო მშობელმა დედამ
ხელი ჩასჭიდა ორივე მკლავში
შენ შემოგევლე, მოგიკვდეს დედა
არ მიმატოვო ნუ წახვალ ჯარში.
თითქოს იცოდა, თითქოს ხვდებოდა
რომ იქ წასვლით რაც მოხდებოდა
გადაწყვეტილი კი მაინც ჰქონდა
რომ ჯარისკაცად ყოფნა უნდოდა.
არ დაუჯერა წავიდა ჯარში
თვალცრემლიანი დატოვა სახლში
მისი მშობელი, მშობელი დედა
დედა რომელმაც გაზარდა ბავშვი.
მაგრამ გავიდა დღეები, თვეები
ის ჯარისკაცად იბადებოდა
კარგად ისწავლა სამშობლოს დაცვა
მტრის თავდასხმა და მტრისგან თავდაცვა
თითქოს უდარდოდ და თითქოს მშვიდად
მისი ცხოვრებაც ასე მიჰქროდა
რა ადვილია თურმე სიცოცხლე
ასე ეგონა, ასე ფიქრობდა..
თუმც ეს ფიქრები ომმა შეცვალა
მწარე დღეებიც ომმა მოუტანა
ომმა, რომელმაც ქვეყანა არია
დიდიც და პატარაც ყველა გადარია
და ჩვენი გმირიც ეს ჯარისკაცი
სამშობლოსათვის მტკიცედ იბრძოდა
ის ტყვიის კვამლში მთელი სისწრაფით
გადარჩენისთვის წინ ისწრაფოდა
ვაი, ერთ დღესაც რომ ვერ გაუძლო
მტრის შემოსევებს დაღლილმა გმირმა
მას ვერ უშველა ვერც დედის ლოცვამ
და ასე მტკიცედ ბრძოლაში მოკვდა...
ომიც დასრულდა.. და შენც დასრულდი
ეჰ, ცხინვალიდან სახლში დაბრუნდი
- რატომ დაბრუნდი ასეთად რატომ?
- რად მიგვატოვე თქვი, მითხარ რატომ?...
ასე ტიროდა მას დასტიროდა
მისი მშობელი, მშობელი დედა
დედა რომელმაც გაზარდა ბავშვი
იტანჯებოდა მისი სიკვდილით
მას დასტიროდა მთელი სოფელი
მისი ძმები და ამხანაგები
ყველა ტიროდა, ყველა გლოვობდა
რადგანაც იგი ყველას უყვარდა.
ეს ჩვენი გზები ეკლიანია,
ჩვენი ცხოვრება ეკლებით სავსე
და ამ ცხოვრების ეკლიან გზაზე
შენი სახელი დიდებით სავსე...
ყველამ გაიგოს, ყველამ იცოდეს,
რომ შენი სახე დიდხანს იცოცხლებს
შენი სახელი შენი დიდება,
მჯერა გასცდება ტანძიის საზღვრებს
და თუ თქვენ ნახავთ მის საფლავის ქვას
ზედ აწერია საბა დადვანი
ღიმილის ბიჭად დაბადებულა
სამწუხაროა რომ აღარ არის...

ავტორი: ია ანსიანი