გაცრეცილი, გაქუცული ხედები

მიკვირს, კიდეც სად მოსულან მტრედები?!

უბრალო ცრემლს უკვე აღარ ვჯერდები

მეტს დავეძებ... სულიერად ვხევდები...

ამდენ სიტყვებს აბდაუბდად ვედები,

ირგვლივ მყოფებს მეტისმეტად ვბეზრდები

გარიჟრაჟზე ადრეულად ვთენდები

ერთ ადგილას ლამის ვეღარ ვჩერდები...

მოვითხოვ რომ ფრთებს ნურასდროს დამაჭრით,

არ იქნებით კმაყოფილი ნავაჭრით!

ნუღარ იკვლევთ ჩემს უცნაურ გაწყობას

თქვენთვის არის ეს ერთგვარი გართობაც...

მარტოობას თითქმის აღარ ვუჩივი

უფრო მეტიც, ბედს მე თვითონ ვუღიმი...

მომწონს კიდეც ეს ახალი ცხოვრება

მაგრამ ჩემში სიყვარული თხოვდება...

თბილი გრძნობა უგრძნობლობამ შეცვალა

შინაგანი ხასიათიც მეცვალა...

შიში მუდამ ჩემს სიმართლეს იმონებს

შვებას ვიგრძნობ, თუ გავატან სტრიქონებს...

ქალაქის გზებს მივუყვები თამამად

ჩემს სახლისკენ, არც ისე შორს სავალად,

სადაც გრძნობებს კვლავაც მივცემ გასაქანს;

სადაც ვიკრებ ძალებს თავის გასატანს...

ვწერ, მაგრამ კი რჩება კიდევ სათქმელი

ჩემი ხედვის ვერ ვარ კარგი მთარგმნელი...

ეგ ცხოვრება!... დიდი ოხერტიალი!...

სანამ სუნთქავ, ჯერ არ არის გვიანი.

როგორც სხვებსაც, მეც მაქვს ნაკლოვანება

მიჭირს სრულად თავის გამომჟღავნება...

თუნდაც ზეცას ზეწრად გადავეფარო

ვერ ავიტან ცას, რომ არ გავეპარო...

ხან მინდა, რომ ვარსკვლავებთან ვცურავდე

ხანაც სახლში, ღამით თვალებს ვხუჭავდე

კეკლუც ღრუბლებს ჩუმად ვეფერებოდე

და მიწაზე ტყის სურნელით ვთვრებოდე...

მინდა ზოგჯერ, რომ დაფიქრდეთ უბრალოდ

არ დატოვოთ ერთი წამიც უკვალოდ

უნდა იგრძნოთ სხვები რას განიცდიან!

სწრაფად, რადგან დრონი არ დაიცდიან!!!

ლალი დავითაძე 2013, 31/07