ფაფარ აშლილი მიტევების ლანდით ვივსები,

ზამთრის სუსხივით კაეშანი სხეულს ედება,

გადავამღერებ ძველ რექვიემს ჩემი, ნოტებით

და ცას განჭოლავს ფრთებ შესხმული ჩემი ვედრება.

არ გადავხატავ, ფიროსმანის მარგარიტას და

ვერ ვუთანაგრძნობ, ამადეოს ფეხმძიმე ჟანას.

დუელში ვიწვევ ბარათაშვილის უიღბლო მერანს,

რითმების ომში, ვეღარ დავუშლი სისუსტეს ნარნარს.

უკვე სულს ხუთავს მონატრების ჰეგემონია

თრობისკენ სწრაფვაც ჩვეულებად მექცა რატომღაც,

ვით უმწეო მსხვერპლს, უძილობა ჩამისაფრდა და

ამ დროს, ფიქრები, ედემიც არის და თან ,კატორღაც.

ყურს არ დავუგდებ მარტოობის ავბედით ჩურჩულს,

და დავხარბდრები ნიჰილიზმის სევდიან სონეტს.

მკრთალი გრძნობებით განსჭვალული ვინმე მეზღაპრე,

კვლავ მოიმარჯვებს ლურჯ ფერებს და ისევ იმ მოლბერტს

ფაფარ აშლილი მიტევების ლანდით ვივსები,

ზამთრის სუსხივით კაეშანი სხეულს ედება ,

ისევ ვიმღერებ ძველ რექვიემს ჩემი ნოტებით

და ცას განჭოლავს ფრთებ შესხმული, ჩემი ვედრება.