შენი გაღიმება... თითქოს ცად იღება
კარი სასუფევლის ღვთიურ ოაზისის.

ვარდთა ინანთეულს შორის იკარგება
სახე მისტიური, ვითარ მონალიზის.

წმინდა მყუდროება შენთან მეგულება
შენი თვალები - მწამს - ზეცის სარკმელია!
მართობს ყვავილების ნაზი შეთქმულება
მათში დანეტარებს სული კამელია.

მტოვებს ბომონების ძველი ბოროტება,
მხოლოდ შენ ხარ ჩემში და მე ყველაფერში.
შენთვის გალობაა ჩემი მოწოდება,
არ დამდგარ დღეებში, ვერცხლით შენაფერში.

შენთვის შესაფერში, იჯდე სასახლეში.
დობა ვარსკვლავებმა შენი დაიჩემონ,
მინდა შენს წინაშე ვიდგე - ვარდით ხელში,
ლექსად ვიღვრებოდე როგორც ნამი ველში.

მერე სატირებმა თუნდაც დამიტირონ.
მერე თუნდაც ჩაქრეს ალი მარადისი,
ოღონდ შენს მახლობლად გადამანაპირონ,
მხოლოდ ცა, შენ და მე - ხმა არავისი!

ჩემი აღმაფრენა ბედმა არ ინება,
ქროლვაც წარიტაცა რიცხვით დრომ ფარისის.
შენი გაღიმება... თითქოს ცად იღება
კარი სასუფევლის ღვთიურ ოაზისის.

ილია ელიზბარაშვილი