უკვე რა ხანია გზები ამერია,

ძველი ჭრილობების მინდა განკურნება,

ახლა ირგვლივ უფრო მეტი ჰაერია

- ღმერთო რა კარგია სახლში დაბრუნება.

ძველი მეგობრები ის მომელიან,

ნამდვილ დღესასწაულს ახლა ვეზიარე,

წუთი განსაცდელის წუთი სოფელია,

ბნელის მანქანების თანამოზიარე.

შიშის ფანტელები ერთად გროვდებიან,

თვით მზეს აუმხედრდნენ თითქოს პლანეტები,

ბრილიანტებიც კი უბრალოვდებიან,

ზოგჯერ იმსხვრევიან მეფის კარეტებიც.

რაღა მიზეზია ჩემი განრიდების,

კიდევ ერთი დილა ზეცამ გაიმეტა,

და ყრუ მოლოდინში კარგი ამინდების

ჩემთვის სხვა სამყაროს კარი ჩაიკეტა.

სული მონატრებულ ქალაქს ექსოვება,

მასში პოეზიის ძველი ნაცარია.

სული მწუხარეა, როცა ეთხოვება,

და რომ ენატრება - წმინდა ტაძარია.

წმინდა ქალაქისთვის ცაა შესაფერი,

ჩემი სატირები გვერდით მომყვებიან

რაღა გამაჩერებს სხვაგან? - ვერაფერი!

როცა მეგობრები ასე მომელიან.

ილია ელიზბარაშვილი