რამდენჯერაც ჩავუხტი პირში ცხოვრებას,

იმდენჯერ ამომანთხია დღევანდელობამ.

ხედავთ რაშია საქმე?!

ვერ მოვიხუჭე თვალი

და ვერ ვიხილე სიზმარი.

ისევ გათენდა ბნელი,

ისევ დრო დადგა ძნელი.

ქარმა იქროლა ზღვიდან,

წვიმაც წამოვა ციდან...

მიმოიფანტა ღრუბელი,

წვეთები ჟონავს ხიდან.

დაფრთხიალობენ ჩიტები,

ვითომ გაუდით ჭიკჭიკი?

დავკარგე სერაფიმები,

მოშურნეობენ ეს დემონები.

ქარს მივუყვები კარდაკარ,

მახეტებს იგი სახლი-სახლ,

სად მიმატოვებს, ვინ იცის,

აგერ დემონი დამცინის.

ალბათ ალუდა მე ვარ...

ბერდია მიტომ მიწყრება

ხალხი კი განზე მიდგება.

დემონის გადაკიდებამ

მთელი ცხოვრება მიწიხლა.

ქვა დაჰკართ ერთი მაგასო

 და ყველამ მე დამიშინა.

14.7.2010.

ნათელა გორგოშაძე-დუმბაძისა