გათენდა, მორბის მზიური სხივი,
მწვანე ფოთლების სისქით, სიუხვით,
დაჩრდილულია ცა უჩინარი,
ხეებს ეცემა სითბო ციური.

ტყეში ხეებსაც უყვართ ოცნება,
ტკბილად ბაასი და მოგონება,
სადაც უბრალო ფოთლის მოწყვეტაც
მიაგავს სუსტი მსხვერპლის გოდებას...

ხეებს ჰაერის სუნით გაჟღენთილთ,
დაგეშილთ თითქოს არ ჰყოფნით სუნთქვა,
მაღლა ფოთლების კორიანტელში,
შრიალებს ნისლი, რძისფერი სულთქმა.

არც მზისპირი ჩანს და არ ცის კიდე,
სიბნელის სცენა ბრუნავს გარშემო,
თან ისე წყნარად ეშვება სივრცე,
მდუმარებაში მიწის გარშემო...

მხოლოდ ხანდახან ქარების ქროლვა,
ტყეს შეახსენებს თავს სიბარბაცით,
გადმოეშვება ციდან მზის სხივი, 
გასჭრის შავმოსილს როგორ ალმასი...

ერთ სისხამ დილით იგანთიადა
მზე ამობრწყინდა განათებული,
ნიაღვარივით სხივთა კონებმა
ბნელი გახვრიტეს გამუქებული...

ამ შუატყეში რა გაჩერდება, 
როცა მაისში აისი დარობს,
ფიქრები ფოთლებს ჩუმად აწყდება
და სიყვარულიც დღე და ღამ ხარობს.

მაშ მოდი დავცხოთ ბუკს და ნაღარას
შემოვატვრიოთ კლდეზე გრძნობები,
ბუნების ლტოლვა ჩვევად ვიქციოთ,
სუნთქავს ფოთლებით სავსე რტოები...

იდგა საღამო სურნელოვანი,
მწვანე ატლასში იწვა ზაფხული,
და ცისარტყელა სრულფეროვანი  
ბრწყინავდა ცაზე გამოხატული...

ბექა შველიძე. ვუძღვნი  მაიკო გობეჯიშვილს