„ნარნიას ქრონიკები“ - ეს არის ფილმი, სადაც ალბათ ყველა გრძნობა ერთმანეთშია არეული: სიყვარული, სიძლიერე, სიმამაცე და მრავალი სხვა. მაგრამ გრძნობა, რომელსაც შიში ჰქვია ფილმის მუდმივი და განუყოფელი ნაწილია. პირადად მე პირველივე წამებიდან შიშის გრძნობა დამეუფლა. მთელი ფილმის განმავლობაში ერთი წამითაც არ მომიდუნებია ყურადღება, რადგან სულ რაღაც ახალს და მოულოდნელს ველოდი. უნდა აღინიშნოს რომ ფილმების ყურება ძალიან არ მიყვარს, მაგრამ ამ ფილმს ერთი ამოსუნთქვით ვუყურე და გარდა ამისა საკმაოდ დიდი შთაბეჭდილებაც დატოვა.

      „ნარნიას ქრონიკები“ ცხადად გვაჩვენებს ადამიანის განსხვავებულობას. ოთხი ბავშვიდან თითოეულს საკუთარი რწმენა-წარმოდგენები აქვს და ყველას სხვადასხვა ვიღაცის და რაღაცის სჯერა. გარდა ამისა, ფილმში ვხვდებით იმასაც თუ რა ძალა აქვს ადამიანის ნათქვამ სიტყვას. ლუსიმ თავისი გულწრფელობით და გულახდილობით სრულიად დაავიწყა ფავნა ტომნუსს საკუთარი მოვალეობა და მან გოგონას გამო თეთრი კუდიანის წინააღმდეგ წასვლაც კი გადაწყვიტა.

      „ნარნიას ქრონიკები“ შეგვიძლია შევადაროთ ბიბლიას. მსგავსება გამოწვეულია იმით, რომ ფილმში გვევლინება მხსნელი (ასლანი) და მის გარეშე კაცობრიობის გადარჩენა შეუძლებელი ხდება ისევე, როგორც ეს მოხდა იესო ქრისტეს შემთხვევაში.