მარტინ სკორსეზეს ფილმი „სიჩუმე“ - ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე ემოციური ფილმი რაც კი ოდესმე მინახავს. მასში აღწერილი არის თუ რა დაბრკოლებები ხვდებოდათ ქრისტიანებს, რა სირთულეების გადატანა უხდებოდათ მათ. დროთა განმავლობაში ურწმუნოებმა მრავალი „ქრისტეანეთანი გარდაგულარძნეს: რომელიმე მძლავრებით, რომელიმე შეტყუვილით...“ იაპონიაში ხალხი ჩუმად ლოცულობს რათა მათი რელიგიური რწმენა - წარმოდგენების შესახებ არავინ შეიტყოს. ჩუმად ლოცვა და ა.შ. ასევე ასახულია იოანე საბანის ძის ნაწარმოებშიც. აბო ლოცულობს და მარხულობს არაბებისგან მალულად და გაქრისტიანებასაც მხოლოდ მაშინ გადაწყვეტს, როდესაც კარგად დაცულ ადგილს იპოვის.

      ფილმის სახელწოდება „სიჩუმე“ მიანიშნებს ღმერთის იდუმალ სიჩუმეზე. ღმერთი უყურებს ყველაფერს და მას ესმის ყველაფერი.მიუხედავად ამისა, მისი პასუხი მხოლოდ და მხოლოდ ცივი დუმილია ყველაფერზე, მაგრამ მას რეალურად პასუხის გაცემის ვალდებულებაც არ აქვს.  

      ფილმში „სიჩუმე“ ჩანს ისიც თუ რამდენი რამეა დამოკიდებული სხვადასხვა გარემოებებზე. მამა როდრიგესი გარემოებებმა შეცვალა და გარდაიქმნა თავდაპირველისგან განსხვავებულ ადამიანად. ფილმში ნათლადაა გამოხატული ადამიანის სისუსტეც. თვით მამა როდრიგესიც კი დაეცა და მიუხედავად მორწმუნეობისა ვერ შეძლო რომ ბოლომდე გამკლავებოდა სირთულეებს. მაგრამ ცუდი ისაა, რომ სუსტი ადამიანის ადგილი არც ერთ სამყაროში არაა.

      ქრისტიანებს აუტანელ პირობებში ყოფნისას უწევთ მცნებების დარღვევაც, რომელიც შეგვიძლია დავინახოთ (ხატზე დაბიჯების გარდა) ერთ-ერთი პერსონაჟის წარმოთქმულ წინადადებაში: „რთულია შეიყვარო ის ადამიანები, რომლებმაც შენი ამხანაგები აწამეს.“

      ფილმში ასევე ხაზია გასმული ქრისტეს შემწყნარებლობაზე და მის მიტევების უნარზე. თვით ფილმის მთავარ პერსონაჟ მღვდელსაც კი უკვირს ეს, რადგან იგი ამბობს: როგორ შეეძლო ღმერთს უბედურების სიყვარული. მამა როდრიგესის აზრით, იაპონიაში ყველგან ეშმაკია, სილამაზეშიც კი. ჭეშმარიტება ყველა დროსა და ქვეყანაში ერთი და იგივეა, მაგრამ იაპონიაში იგი დაამახინჯეს და ქრისტიანობის ხეც იაპონიაში თანდათან კვდება.