რელიგიურობა ალბათ ყველასთვის ახლოს მდგომი ცნებაა, რომელსაც უამრავ დეფინიციას მოვუძებნიდით და ზოგიერთი ისე იდავებდა, როგორც ჭეშმარიტებასა და სიმართლეზე. პირადად ჩემთვის, რელიგიურობა ნიშნავს კავშირს ღმერთთან, რომლისაც გვწამს და შესაბამისად ვასრულებთ ყველა იმ წესს, რომელიც გვეხმარება ახლოს ვიყოთ მასთან.

      რაც შეეხება რელიგიურ ტოლერანტობას, ჩვენი პროექტის შეხვედრებიდან გამომდინარე, უფრო ზუსტი დეფინიცია გავიაზრე და მას შემდეგნაირად განვმარტავდი: პატივი ვცეთ ადამიანის არჩევანს და არა იმ რელიგიას (ან რელიგიურ მიმდინარეობას), რომლის მიმდევარიცაა, რა თქმა უნდა მე პატივს ვცემ იმ ადამიანების არჩევანს იდგნენ მეტროებთან, სტენდების წინ, თუმცა იეჰოვას მოწმეობას ნამდვილად ვერ დავიბრალებდი. არსებობს მხოლოდ ერთი ჭეშმარიტება. თუ გვწამს ერთის არსებობა, ვფიქრობ, ავტომატურად უარიყოფა მეორის არსებობა სამყაროში. თუმცა, როგორც ჩემთვის არის ცნობილი, ზოგიერთი რელიგიისთვის, მაგალითად ინდუიზმისთვის, მთავარია ჭეშმარიტება და არ აქვს მნიშვნელობა რომელი აღმსარებლობისაა ადამიანი. რელიგიური ტოლერანტობის კარგი მაგალითია თბილისი, რაშიც რამდენიმე დღის წინ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდით. აქ რელიგიური ტოლერანტობისთვის კულტურული საფუძველიც აღმოჩნდა საკმარისი.

      რაც შეეხება თავისუფლებას, მისი არჩევის შემდეგ, ნამდვილად ბოლო არჩევანი იქნება, რომელსაც გავაკეთებდი. თავისუფლება ყველას ყოველთვის უნდოდა და როდესაც დამფუძნებელი მამები წერდნენ „სიცოცხლე, თავისუფლება და ბედნიერებისაკენ სწრაფვა“ ადამიანის ფუნდამენტური უფლებები იყო ან უფრო ადრე, როდესაც ლოკი გვთავაზობდა სიცოცხლეს, თავისუფლებას და საკუთრების ფლობას ჩვენს ხელშეუვალ უფლებებად, ეს ცნება მაშინაც ისეთივე აბსტრაქტული იყო, როგორიც ახლაა. თავისუფლებას ყველა ჩვენებურად განვმარტავთ და გამოვხატავთ კიდეც. შესაძლოა არსებობდეს მისი უნივერსალური განმარტება? ვფიქრობ, თავისუფლების საზღვრებს საკუთარ თავს ჩვენ თვითონ ვუწესებთ.