ხშირად საშინელი იმედგაცრუებაა ჩვენი ცხოვრება, ტირილი გვინდება და ბევრჯერ ცრემლების გვეშინია... გვეშინია, ვინმემ არ შენიშნოს ჩვენი სისუსტე, ჩვენი ტკივილი. არადა, ხან რა ძლიერ გვჭირდება, ვინმემ გვირჩიოს, სწორ გზაზე დაგვაყენოს და, როგორც ახალშობილს, სითბო და ზრუნვა არ მოგვაკლოს, ხელი ჩაგვჭიდოს და არასოდეს მოგვცეს უფლება, მარტოსულ პიროვნებად ჩამოვყალიბდეთ. ზოგჯერ რა ძლიერი და მტანჯველია მონატრება. გულის კუნჭულს აღარ ჯერდება და მთელ გულს იკავებს, მაგრამ პატარა იმედის ნაპერწკალიც კი თუ გაკრთა ჩვენს გულში, მაშინვე გვიბრუნდება ბრძოლის და გამარჯვების რწმენა. ვინც საკუთარ თავს ფლობს, ის ყველაზე ძლიერიაო, მაგრამ განა ყველას შეგვწევს, ამის უნარი?! - არა, რა თქმა უნდა. მხოლოდ ადამიანს ძალუძს, უყვარდეს და ამავდროულად სძულდეს, ხედავდეს და უსინათლო იყოს,ესმოდეს და ყრუ იყოს. მხოლოდ ადამიანებს შეგვწევს უნარი, "ერთგულების ფიცი" ღალატით დავაგვირგვინოთ, მეგობრობა შევთავაზოთ და გავანადგუროთ,სიყვარული ავუხსნათ და მივატოვოთ..:(:(:(