ვაი მას ვისზეც იტყვიან ხოლმე "ბედნიერიაო!".. უბედურებისგან უფრო ადვილია თავის გართმევა ვიდრე ბედნიერებისგან, გასაჭირი იმდენად დამღუპველი არ არის ადამიანისთვის, რამდენადაც კეთილდღეობა, სიღარიბე ქარიბდაა, სიმდიდრე სცილაა, ვინც მეხის დაცემას გადაურჩა, მას პირქვე დაამხობს ელვის უცაბედი თვალისმომჭრელი ნათელი. შენ რომელიც არ უშინდები უფსკრულებს, გეშინოდეს იმისა, რომ ფრთაშესხმულმა ოცნებათა მთელმა ლეგიონმა ღრუბლებამდე არ აგიტაცოს. სიმაღლემ შეიძლება დაგამციროს, აპოთეოზში ქვედანარცხების ავბედითი ხიფათია მიმალული. ბედნიერებაში მყოფი კაცი თავის თავს ძნელად თუ შეიცნობს. შემთხვევა ყოველთვის მზად არის ნიღაბით მოგეჩვენოს, ამაზე მეტად უფრო მაცდუნებელი არა არის რა... რა არის იგი? განგება თუ ავი სული? ყოველი ცეცხლი სინათლე როდიაა, ვინაიდან სინათლე ჭეშმარიტებაა, ხოლო ცეცხლი ხშირად დაუნდობელია. თქვენ ფიქრობთ ცეცხლი აშუქებსო, მაგრამ იგი ნაცარად აქცევს.

      ღამეაა.

      ვიღაცის ხელი სიბნელეში გაღებულ ფანჯარაზე ანთებულ სინათლეს სდგამს. უბადრუკი ქონის სათნელი წყვდიადში ვარსკვლავი ეგონება ფარვანას და ზედ მოაფრინდება. განა ეს მისი ბრალიაა? ცეცხლი ისე აჯადოებს ფარვანას, როგორც გველი ჩიტს აჯადოებს. განა შეუძლიათ ფარვანას და ჩიტს გაუძლონ ან თავი აარიდონ ამას? განა ფოთოლს შეუძლია ქარის დაბერვაზე არ დაირხეს? განა ქვას შუძლია არ დაემორჩილოს მიზიდულობის კანონს.........

      ყველა ეს კითხვა მატერიალური ხასიათისაა, მაგრამ მათ მორალური მნიშვნელობაც აქვთ.

კაცი რომელიც იცინის, ვიქტორ ჰიუგო