გოდერძი ჩოხელის კრებული "შემინახე, დედაო მიწავ!" ალბათ გაქვთ წაკითხული. ამ კრებულში, დიდი სიყვარულია გადმოცემული. გოდერძი ცდილობს, ჩვენდამი სიყვარული მოთხრობებით, ლექსებითა და მინიატურებით გამოხატოს. მე მინდა, ეს მინიატურები გავაერთიანო და ერთად შემოგთავაზოთ.

სიყვარულის ახსნასავით

      - ცას, ვარსკვლავებით იცი რა აწერია?

      - რა?

      - მე მოვდიოდი დასაბამიდან და ჩემი სული ყვავილივით მომქონდა შენთვის!

რას ვინატრებდი?

      მე რომ ნატვრის თვალი მქონდეს?

      - მე რომ ნატვრის თვალი მქონდეს, იმდენ რამეს ვინატრებდი, მე მგონი, ნატვრის თვალს ძალა გამოელეოდა.

      - მარტო ერთს?

      - მე რომ ნატვრის თვალი მქონდეს, ვინატრებდი, ვინატრებდი რომ... მეც იმას ვინატრებდი, რასაც ყველა თგვენგანი: ოღონდ ერთ ერთ რამეში შევთანხმდეთ: დარწმუნებული ვარ, იმ ერთს, თქვენც იმას ინატებდით, რასაც მე ვინატრებდი.

სიყვარულის ბუნებისათვის

      - არსებობს თუ არა სიყვარული?

      - არსებობს!

      ვიღაცას არ სჯერა და კითხულობს:

      - დამიმტკიცეთ, რომ არსებობს.

      სიყვარულს კი ისეტი ბუნება აქვს, დამტკიცებას არ საჭიროებს, იგი თვითონ მტკიცდება იქ, სადაც ფეხს დაადგამს.

წინაპრები

      - როგორი წარმოგიდგენია სული?

      - როცა ქართულ ხალხურ სიმღერას ვისმენ, თითქოს წინაპრების სულს ვხედავ, ერთად შეკრულს, აგუგუნებულს, ზეცისკენ მიმავალს...

      მთავრდება სიმღერა და - ისევ მიწაზე ვენარცხები.

ერთგულება

      დრო რომ იცვლება, ადამიანმა საათი რომ გამოიგონა, მამალი კი ჯერ ისევ წინანდებურად ამცნობს თავის პატრონს გათენებას, აი, ეგ არის ერთგულება.

ფილოსოფოსობა

      - ყოველი წამი, ყოველი დღე, ყოველი ნაბიჯი გვაახლოვებს სიკვდილს და გვაშორებს სიცოცხლეს.

      - გასაქცევი?!

      - ჰმ!...

მეფობა

      ყოველი ადამიანი მიწის მეფეა, მეფე თავის წილ, ხოლო ყოველი გოჯი მიწა, ადამიანთა მეფეა.

დედამიწა ზეცის გარეშე

      იმდენად ახლოს ვგრძნობ დედამიწას, რაც არ უნდა გავაკეთო ყველაფრით ვცდილობ სამუდამოდ დამკვიდრებას დედამიწაზე. მაგრამ ამავე დროს, ისე შორია ჩემგან ზეცა, ამაოდ ცდილობს ჩემი სული ზე ამაღლებას - ამაღლებული სულის გარეშე კი ძნელი არის დამკვიდრება დედამიწაზე...

და კიდევ ერთი რამ რისი დაჯერებაც არ მინდა...

      მჯერა,

      უკვე შეგუებული ვარ იმ აზრს, რომ ერთხელაც იქნება-მოვკვდები.

      მჯერა: ერთხელაც ვეღარ დავინახავ ამ ცას...

      მჯერა: ერთხელაც გავიგონებ შენ ხმას...

      მჯერა: ერთხელაც...

      მჯერა.

      ყველაფერი მჯერა:

      მაგრამ არის კიდევ ერთი რამ რისი დაჯერებაც არ მინდა: რამდენიც არ უნდა მიხსნა, რამდენიც არ უნდა მიმტკიცო, რამდენიც არ უნდა მელაპარაკო, მაინც ვერ დავიჯერებ, რომ ერთხელაც აღარ იქნება ჩვენი დედამიწა; ამის დაუჯერებლობა იმიტომ კი არ მინდა რომ, ვეღარ ვხედავ, რაც ხდება ჩვენს გარშემო, არა, მომავლებზე რომ აღარაფერი ვთქვა... ამ მიწის უბეში ხომ იმდენი წინაპარი გვყავს ჩასვენებული... როგორ; რა გულით დაგიჯერო, რომ ერთხელაც იქნება...