უცბად საშინელი ჭექა გაისმა, ყველანი შიშისგან შეკრთნენ. ქოლგოსანი რაღაც ძალამ ერთ მხარეს გადააგდო, მისი ქოლგა კი მეორე მხარეს.

      ეს შავი ღრუბელი იყო.

- ვიპოვე! წვიმა ვიპოვე! - გრუხუნებდა იგი, დიდი სიხარულისგან ხმა ვეღარ მოზომა, ისე ჭექდა და ქუხდა, ლამის ყველაფერი დაენგრია. როგორც ვთქვით, სიხარულისგან ყველას ცრემლები სცვიოდა. მათ შორის შავ ღრუბელსაც, ჰოდა შავი ღრუბლის ცრემლები ხომ წვიმაა...

      სიხარული სიხარულზე მოემატა შავ ღრუბელს, როცა საკუთარი ცრემლები, ანი წვიმა იხილა. ვეღარ გაჩერდა, მაღლა ცისკენ აიჭრა, გაიშალა, გაიფოფრა, ღვარივით წასკდა სიხარულის ცრემლები, ანუ წვიმა. თან საოცრად მაღალი ხმით გრუხუნებდა შიგადაშიგ:

- წვიმა ვიპოვე! რახანია ვეძებდი და როგორც იქნა, ვიპოვე...

      მანქანიდან გადატყორცნილმა ქოლგოსანმა ძლივს წამოიწია, თუმცა გაბრაზება არ ეტყობოდა. რას იზამ, ცეცხლივით ხასიათი აქვს, მაგრამ გულბოროტი არააო, ბუზღუნებდა შავი ღრუბლის მისამართით. ასე ბუზღუნით გაემართა თავისი ქოლგისკენ, მწვანე ნერგი მარჯვედ ამოაცალა ხავსის ფენიდან და მიწაში ჩარგო. თავსხმა წვიმა არ წყდებოდა, შავი ღრუბელი მთელ ცას გადაეფოფრა, ელვის ისრებსაც არ იშურებდა... ჩვენი მოგზაურები მყუდროდ ისხდნენ მანქანაში, თვალმოუცილებლად შეჰყურებდნენ მწვანე ნერგს და... რა დაინახეს! ნერგი თვალთვალ იზრდებოდა, საოცარი სისწრაფით მატულობდა სიმაღლეები, ყლორტებსაც სყლ უფრო და უფრო ფართოდ შლიდა... ეს კიდევ არაფერი, სულ მალე მის გვერდით უამრავი მწვანე ნერგი აღმოცენდა, ისინიც თვალდათვალ იზრდებოდნენ და იტოტებოდნენ.

      აი უკვე კოკრებიც გამოიღეს მწვანე ნერგებმა და სულ მალე. ალისფერმა ყვავილებმა გაუღიმეს თვალებაქციულ მოგზაურებს.

      არავის არ გაჰკვირვებია, რაც ახლა ნახეს. ყველა მიხვდა, რაშიც იყო საქმე: შავმა ღრუბელმა ხომ სიხარულის ცრემლებით მორწყა მწვანე ნერგი... ჰოდა მათ სასწაულის მოხდენა შეუძლიათ, რაღაც საოცრად სწრაფად იზრდებიან და იფურჩქნებიან სიხარულის ცრემლებით მორწყული ყვავილები. და მათ სილამაზით ვერცერთი სხვა ყვავილი შეედრება. ასეთი ლამაზი ალისფერი ყვავილები ჯერ არ მინახავსო, აკი ასე თქვა კიდეც ქოლგოსანმა, როცა შავმა ღრუბელმა ბოლოს და ბოლოს შეწყვიტა ცრემლების ღვრა, მის ნაცვლად მზემ გამოანათა. მზის სხივებზე ისეთი ძალით აბრიალდნენ ალისფერი ყვავილები, რომ გუზგუზა კოცონი გეგონებოდათ.

ყველაზე ძვირად იდეა ფასობს

      ყველაფერი თითქოს მოგვარდა, ძალიან ცოტა რამ რჩებოდა გასაკეთებელი, ოღონდ გადადებაც არ შეიძლებოდა. ქოლგოსანიც მაშინვე დაფაცურდა, ალისფერი ყვავილი მოწყვიტა და საოცრად მარჯვე ხელებით იქვე გამოწურა წვენი, რომელიც რობიკომ ჭიქაში მოაგროვა.

- მოდი, ერთად წავუღოთ დათუნას, - უთხრა ქოლგოსანმა - მეც მაინტერესებს იმ ბიჭის ნახვა, რომლის შესახებ უკვე ამდენი რამ ვიცი.

      მახარე მაშინვე დაეთანხმა, ორივემ ქოლგას ჩაავლო ხელი. ის-ის იყო ქოლგოსანს ფეხი მაგრად უნდა დაეკრა მიწაზე, რომ რობიკოს ლითონისებურმა ხმამ შეაჩერა.

- დაიცა, ქოლგოსანო, სადაა შენი დაპირებული ახალი იდეა?

- ჰო, მართლა, - თქვა ქოლგოსანმა-კიდევ კარგი გამახსენე. შენი აბრა სადღაა?

      რობიკომ სიტყვის უთქმელად გაუწოდა თავისი ძველი აბრა.

      (ალბათ მკითხველს ემახსოვრება, თუ რა შინაარსის იყო იგი).

      ქოლგოსანმა აიღო აბრა, ძველი წარწერა წაშალა და ახალი დააწერა, რის შემდეგ აბრამ შემდეგი სახე მიიღო:

„იყიდება მანქანა,

შეუძლია დროში მოგზაურობა.“

      ქვემოთ კი მომცრო ასოებით ეწერა:

„სამაგიეროდ სიჩქარე 50 კმ/სთ.“

- შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება - თქვა ქოლგოსანმა და ახალი აბრა გაუწოდა რობიკოს.

      რობიკოს აღფრთოვანებას საზღვარი არ ჰქონდა.

- ეს მართლაც ბრწყინვალე იდეაა - დაიგუგუნა მთელი ხმით. - ახლა კი აუცილებლად გავყიდი მანქანას.

      თვალებგაბრწყინებულმა რობიკომ (თვალები ასვატიან ნათურასავით უბრწყინავდა) ყველაფრის თავიდან დაწყება გადაწყვიტა, ამ მიზნით კი თავისი მანქანა ზუსტად იმ დროში დააბრუნა, როცა პირველად განიზრახა მისი გაყიდვა. ეს დრო, იღბლად, ზუსტად იმ დროს დაემთხვა, როცა დათუნას ჯერ კიდევ ეძინა, ხოლო ბებიები ის - ის იყო იწყებდნენ ტორტის თადარიგს.

კიდევ ერთი სიხარულის მოლოდინში

      ახლა კი ჩვენი მოთხრობა დასასრულს მიუახლოვდა. ქოლგოსანმა და მახარემ უკვე მოასწრეს ალისფერი ბუნებრივი საღებავის მოტანა. ბებიები მაშiნვე შეუდგნენ საქმეს, თან ერთი წამითაც არ გამოუთქვამთ გაკვირვება, ეს ალისფერი საღებავი აქ საიდან გაჩნდაო. ეს ძალზე საოცარი იყო. ალბათ ქოლგოსანმა მოახერხა რამე, მას ხომ ბევრი რამ შეუძლია თავისი ქოლგით.

      მახარე ისევ იმ თაროზე იყო შემოსკუპული, სადაც ამ მოთხრობის დასაწყისში შევხვდით. თავის თავგადასავალს ჩურჩულიღ უყვებოდა ხავერდის დათუნიას და ფრთახატულა ხოხობს, რათა დათუნა არ გაეღვიძებინა.

      სხვათაშორის, მახარემ ცოტაოდენი ცვლილებებით უამბო თავისი თავგადასავალი ხავერდის დათუნიას და ხოხობს. არაფერი გაუზვიადებია. მხოლოდ ის არ გაამხილა, თუ როგორ იპოვა ქოლგოსანმა ალისფერი ყვევილი საკუთარ ქოლგაში. მახარემ უბრალოდ აღნიშნა, რომ ალისფერი ყვავილი მაინც ქოლგოსანმა იპოვა. ხოლო სად და როგორ, ამაზე კრინტიც არ დაუძრავს. კიდევ კარგი, მის მსმენელებს არ გაუმახვილებიათ ყურადღება ამაზე.

      დანამდვილებით ვიცი, არც რობიკოს წამოსცდება რაიმე ქოლგოსანის მარცხის შესახებ; მან იმთავითვე წაშალა ამ შემთხვევის ისტორია, რაც თურმე მწვანე უჯრედში ჰქონდა ჩაწერილი. როგორც ვიცით, მწვანე უჯრედში რობიკოს მცენარეების შესახებ ჰქონდა ჩაწერილი ცნობები. ასე რომ, რობიკომ აღარც მწვანე მცნარეების შესახებ იცის რაიმე. რომ მოკლა, ანუ ნაწილ-ნაწილ რომ დაშალო, ერთმანეთისგან ვერ განასხვავებს გამხმარ ჩხირს და მწვანე ყლორტს. ერთი სიტყვით, ქოლგოსანიუს მარცხს ვერავინ შეიტყობს, მართალია, შავი ღრუბელი არც ისე სანდოა თავისი თავქარიანი ხასიათის გამო, (აბა როგორი ხასიათი ექნება იმას, რომელსაც ნიავქართან ასეთი მჭიდრო მეგობრობა აქვს), თუმცა არც ესაა დიდი უბედურება; ალბათ გახსოვთ, რომ შავი ღრუბელი ძალიან გაურკვევლად ლაპარაკობს, უფრო სწორად, ბუზღუნებს, მისი გაგება ძალიან ძნელია. ამას გარდა, არც არავინ იწუხებს თავს მის მოსასმენად. დაინახავენ თუ არა, ყველა სადღაც გარბის და იმალება.

      ჯერჯერობით კი შავი ღრუბელი ღია ფანჯრის წინ გამოკიდებულიყი და ოთახში იჭვრიტებოდა, მძინარე დათუნას უთვალთვალებდა. დათუნა უკვე იშმუშნებოდა, ჩანს გაღვიძებას აპირებდა. საცაა გაიღვიძებდა და გაიხარებდა სადღეობო ტორტის ნახვით, რომელიც წუთი-წუთზე მზად უნდა ყოფილიყო. ცხადია, ტორტი ალისფერი კრემის ვარდებით იქნებოდა მორთული. ეს განსაკუთრებით გაახარებდა დათუნას. სწორედ ამას ელოდა შავი ღრუბელი, მას კიდევ ბევრი ჰქონდა სიხარულის ცრემლები... ანუ დაკარგული და ხელახლა ნაპოვნი წვიმა.