ჩვენ, ანუ შეყვარებულ ადამიანებს ნუ ეცდებით გაგვიგოთ... ჩვენ არ ვცხოვრობთ იქ სადაც თქვენ... იმიტომ რომ ეგ, თქვენი შავთეთრი სამყარო ჩვენთვის ფერადია, იმიტომ რომ თქვენ იღიმით, ხოლო ჩვენ ვიცინით, თქვენ ტირით? ჩვენ არა, ჩვენ ვგოდებთ... თქვენ ღამე მშვიდად გძინავთ... ჩვენ? ჩვენ არა, იმიტომ რომ ღამე გასათევადაა შექმნილი და არა გასაყვანად... ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ბედნიერები ცოტაოდენით! თქვენ კი ბევრითაც კი ვერა. ჩვენი ცხოვრება, ერთი პატარა ზღაპარია... თქვენი კი წუთია სოფელი... ჩვენ გვჯერა მარადისობის... თქვენ არა!... თქვენ ჰაერით საზრდოობთ... ჩვენ სიყვარულით!... ...როდესაც თქვენთვის დილა იწყება, ერთი ჩვეულებრივი დღე, ჩვენთვის ცხოვრება იწყება, იმიტომ რომ საყვარელი ადამიანის სიყვარულში გატარებული ყოველი დღე, ერთ ცხოვრებას უდრის... როდესაც ჩვენ ვტირით, თქვენ ვერც კი ხვდებით რომ ეს ბედნიერების ცრემლებია! როდესაც ჩვენ ვწერთ, თქვენ ვერც კი იგრძნობთ რომ ყოველი ჩვენი ჩანახათი თუ ლექსი, ჩვენი სიცოცხლეა... თქვენ კითხულობთ, ხედავთ სიტყვებს, ფრაზებს, მაგრამ ვერ გრძნობთ... იმიტომ რომ არასოდეს არ გყვარებიათ! ჩვენ თქვენს თვალში ვგიჟდებით, მაგრამ იქნებ ეს სიბრძნეა და არა სიგიჟე!... როდესაც ჩვენ ფიქრებსა და ოცნებეში ჩაძირულები უემოციოდ გავცქერით არემარეს, თქვენ გვეკითხებით თუ რაზე ვფიქრობთ... ჩვენი პასუხი კი უცვლელია "არაფერზე".. და თქვენ იჯერებთ ამათ... და ეს მართალია... ის რაც თქვენთვის არაფერია ჩვენთვის ყველაფერია!!! და თქვენ ამას ვერ გაიგებთ! და ნურც ეცდებით გაიგოთ რადგან ჩვენ სხვა სამყაროში ვცხოვრობთ... ჩვენ სამყაროში. თქვენი კი თქვენთის დაგვითმია...