„სიყვარული ცხოვრების უდიდესი დრამაა.. სიკვდილი არსებითად ბევრად ნაკლებ დრამატულია: ის დასასრული ყოველი მოძრაობისა და მხოლოდ სიყვარულის თვალსაზრისით ეძლევა მას…

    ეს ტკივილზე, ჩემთვის გამოუთქმელ ტკივილზეა, რომლის გახსენებაც უცრემლოდ ვერ გაივლის ჩემს გონებას. ტკივილზე რომელსაც ჩემი გონების და გულის დიდი ნაწილი უკავია... ეხლა…

მე რომ გავორებულიყავი

შენ რას იზამდი?

რომელს ამირჩევდი? –…

რამდენჯერ მიფიქრია

წვეთოვანით შემეყვანა ჩემი სიყვარული შენ

ძარღვებში…

სულში ჩამხედე... ხედავ?

რა ფერებია სულში

ახლა რომ იყო, ჩემთან

ჩაგიხუტებდი გულში

დამიძახებდე ნეტავ

დღესაც, როგორმე გავძლებ

ოღონდ, ვისუნთქო…

სარკმელს ატუზულამა..

ჭიქა ყავით ხელში,

ფურცლებს მოვაბნიე ისევ შენზე ლექსი....

ჩემი მუზა შენ ხარ,ლექსის შემოქმედი.

მე…

      ღამეა, წვიმის ხმაურმა და ნოსტალგიურმა სურნელმა, ღამისეული სიმყუდროვე შემოაფრქვია ნაცრისფერი გარემოდან საძინებელში.. როგორც ყოველთვის ჩაფიქრებული ვარ, ბევრს ვფიქრობ…

იცი, წუხელის როგორ მესიზმრე?

ჩემსკენ გაწვდილი თბილი ხელებით....

თითქოს რაღაცას მეუბნებოდი

მე კი ვერაფრით, ვეღარ…

როცა გულის ხმაური არ გაძინებს,

როცა თითებს შორის ნაპრალებში

მთვარის შუქიც ვეღარ აღწევს..

როცა ოთახი მონატრებით ვეღარ სუნთქავს..

როცა სისხლში გარეული…

მოკლედ შენ ასეთი "პოსტუკა" არ გეკადრება და ამაზე ბევრად გრანდიოზული რამის ღირსი ხარ, მაგრამ ეს "ნაუცბადევი" რაღაც მაინც უნდა გამეკეთებინა ☺ ბოლობოლო გაგაცინებს მაინც…