წეღან მაღაზიაში ვიყავო და ორი ბიჭი საუბრობდა.. დღეს ჯვართ ამაღლებაა და მე აფხაზეთს ვგლოვობო და ვაჰაჰა ჰაააო... მართლა კი არა სიმონო... საშინელი გრძნობა გამიჩნდა მინდოდა პანღური ამომერტყა.. დღეს ეტყობა მე ისედაც აგრესიულ ხასიეთზე ვარ... გადავავლე თვალი ვუყურე ფილმებს აფხაზეთის შესახებ.. გამახსენდა მამაჩემი... გამახსენდა მერაბ ვაჩნაძე რომელმაც მოყვა როგორ გადაარჩინა შვილმა თვითმკვლელობას.. ბატონმა მერაბმა ასე გვითხრა აფხაზეთსი ისთი უსამართლობა მოხდა ეს ახალგაზრდა ბიჭები კვდებოდნენ და ე.წ. "დიდი კაცები" ქალებში და სასმელში იხრჩობოდნენო.... ამას ვერ ვუძლებდიო... მახსოვს ლექციაზე მე და მაქსიმუმ სამი ბიჭი ვუსმენდით ბატონ მერაბს... ბატონი მერაბ ვაჩნაძე ტიროდა რომ ყვებოდა და ხელები უკანკალებდა.. მეც ვტიროდი მისმა სიტყვებმა კიდევ უფრო ბევრ რამეზე დამაფიქრეს... ვუყურებდი ბავშვებს და ვხედავდი როგორ საერთოდ უცხო ტკივილი იყო ეს მათთვის განა იმიტომ რომ ცუდები არიან, არა.. იმიტომ რომ ლაღები არიან და ვერ ხვდებიან რა საშინელებას ყვებოდა ბატონი მერაბი... არ ესმოდათ და ვხედავდი იმასაც რომ მეც ზუსტად მათსავით ვიქნებოდი ეს ტკივილი ჩემიც რომ არ ყოფილიყო... ეხლა მამაჩემის ჩანაწერები მიდევს წინ.. სამაჩაბლო-აფხაზეთში დაღუპულთა, ინვალიდთა და დაკარგულთა სია.. ვკითხულობ ფორმას სადაც ადასტურებენ რომ მას აქვს ძალიან დაზიანებული ზემო კიდური ანუ თავი... ვკითხულობ "მონაწილეობდა საქართველოს ტერიტორიული ერთიანობისთვის ბრძოლაში: სამაჩაბლოში, აფხაზეთში-გაგრაში, შრომაში ტამიშის დესანტის განადგურებაში გუმისტზე და სხვა. მთავრობის მითითებით და დავალებით 1993 წლის ოქტომბერ-ნოემბერში იმყოფებოდა სამეგრელოს რეგიონში ბანდიტების წინააღმდეგ განადგურებაში. იგი გამოირჩეოდა შემსრულებლობით, დისციპლინით და მაღალი ინტელექტით. ის გამოირჩეოდა მარალი პატრიოტული განწყობილებით და კეთილსინდისიერად ასრულებდა მასზედ დაკისრებულ ვალდებულებას პირველი საარმიო კორპუსის, პირველი ბრიგადის, მესამე ასეულის მეთაური უფროსი ლეიტენანტი ვლადიმერ ნესტორის ძე ვალიგასოვი. მამაჩემი.