- როცა გარდაიცვლებით, თქვენს სახეს, ტანს, თავსა და ფეხს გამოვაქანდაკებთ ბატონო ჩემო. ცხვირს ცხვირს მივამსგავსებთ, პირს პირს, ნიკაპსა და შუბლსაც თავის ადგილას დავსვავთ!
  - არ მინდა ბატონო ქანდაკება, ფოტოც არ მინდა საფლავის ქვაზე.
  - აბა უცნობებმა როგორ უნდა გიცნონ?
  - უცნობებისთვის მაინც უცნობი დავრჩები, ქვაში გამოკვეტებული კიდევ, უარეს ბორკილებშესხმული გინდათ გამწიროთ მარადიულობისთვის?

      მართლაც, ვინ მოიგონა ქანდაკებები? როგორ არ უნდა აღფრთოვანდე როცა ამდენი დიდებული მოქანდაკის უზადო ნამუშევრებს უყურებ, დავითი, პიეტა, ვენერა მილოსელი, დისკოს მსროლელი, სასამართლოს ქალბატონი, მოაზროვნე და სხვანი და სხვანი, რა დრო, მოთმინება, ენერგია, ფანტაზია და აღქმა დასჭირდათ ამის გამომქანდაკებლებს? დუმბაძეც ხომ წერს - ადამიანი ქანდაკებაა და გარშემო უნდა შემოუაროო, მაგრამ მიუხედავად მათი შესანიშნაობებისა, მაინც არცერთი არ აღმძრავს სიცოცხლისკენ. დგანან უძრავად, ურყევად, უფერული, უხეში სახეებით, დგანან, წვანან, გადახრილან, ხელი-ფეხი გაუშვერ-გამოუშვერიათ, დაღოებულან, ზოგიერთ სისხლძართვებიც კი ეტყობა მარმარილოს ფილებზე, მაგრამ მაინც მკვდრები არიან და არც არავინ ელოდება მათ გაცოცხლებას.

      წარმოგიდგენიათ? ხორცი სულის საკანიაო. ხორცი რომელიც მოქნილია, მოძრავია, მოუსვენარია, ცოცხალია და ისიც კი საკანია და ახლა ქვა, ცივი, თეთრი თუ შავი, როგორი საკანი უნდა იყოს ადამიანისა?. არა, ქანდაკება არ მინდა! არსად არ დადგათ ჩემი ქანდაკება.

  - კი, მაგრამ როგორ? თქვენ მოქანდაკეებს მკვდარი შემოქმედების ავტორებად მოიაზრებთ?!
  - დიახ! ასე არ არის განა?