ავტორის წინასიტყვაობა

      ეს წიგნი დაიწერა 1830 წლის ზამთარში, პარიზიდან სამასი მილის დაშორებით. ამიტომ, ცხადია, აქ გაკვრითაც არაფერია ნათქვამი 1839 წლის ამბებზე.

      დიდი ხნის წინათ, როდესაც ჩვენმა ჯარებმა მთელი ევროპა მარშით განვლეს, შემთხვევის წყალობით ერთი კანონიკისას დავბინავდი. ეს იყო პადუაში, იტალიის თვალწარმტაც ქალაქში. იქ ყოფნა ოდნავ გამიგრძელდა და მე და კანონიკი დავმეგობრდით.

      როდესაც 1830 წლის დამლევს ისევ პადუაში მოვხვდი, კვლავ კეთილი კანონიკის სახლს მივაშურე. ვიცოდი, თვითონ მოხუცი ცოცხალი აღარ იყო, მაგრამ ერთხელ კიდევ მინდოდა მენახა ის სასტუმრო დარბაზი, სადაც მრავალი სასიამოვნო საღამო გავატარე, შემდეგში რომ ხშირად სინანულით ვიგონებდი. ახლა იქ ცხოვრობდნენ განსვენებულის ძმისწული და მისი ცოლი, რომლებმაც ძველი მეგობარივით მიმიღეს. იმ დღეს რამდენიმე სტუმარიც შემოვიდა და გვიანობამდე ვისაუბრეთ. მასპინძელმა პედროტის ყავახანიდან საუცხოო Lambaione მოატანინა, მაგრამ მათთან ჩვენ დიდხანს დარჩენის მიზეზი უმთავრესად ჰერცოგ სანსევერინას მეუღლის ისტორია იყო. რომელიღაც სტუმარმა სხვათა შორის ახსენა იგი და კანონიკის ძმისწულმაც ჩემს სასიამოვნოდ ეს თავგადასავალი თავიდან ბოლომდე მოგვითხრო.

- ქვეყანაში, სადაც ახლა მივემგზავრები, - ვუთხარი ჩემს მეგობრებს, - სხვა ასეთ საზოგადოებას ვერ ვნახავ, და საღამოს დაუსრულებელი საათები რომ შევიმსუბუქო, წიგნს დავწერ თქვენი ჰერცოგ სანსევერინას მეუღლის ცხოვრებაზე.

- რაკი ასეა, - მომიგო კანონიკის ძმისწულმა, - ბიძაჩემის ჩანაწერებს მოგართმევთ, სადაც იმ თავში, პარმის აღწერას რომ შეიცავს, ეხება პარმის სამეფო კარის ზოგიერთ ინტრიგას, რომელთაც ადგილი ჰქონიათ იმ ხანებში, როცა ჰერცოგის მეუღლე იქ ყველაზე გავლენიანი პიროვნება ყოფილა. მაგრამ გაფრთხილებთ! ამ ისტორიაში ბევრი არაფერია მაღალზნეობრივი და ახლა, როდესაც თქვენ, ფრანგებს, ასე მოგაქვთ თავი ევანგელური უბიწოებით, ასეთი წიგნი ნამდვილი კაცისმკვლელის სახელს შეგძენთ.

      ამ ნაწარმოებს შეუცვლელად ვაქვეყნებ, ისე, როგორც 1830 წელს დაიწერა, თუმცა ამას ორგვარი უხერხულობა შეუძლია წარმოქმნას.

      პირველი მკითხველს ეხება: მოქმედმა პირებმა, როგორც იტალიელებმა, შესაძლებელია, ნაკლებად დააინტერესონ ის, იმიტომ, რომ ამ ქვეყნის ადამიანები თავისი ხასიათით საკმაოდ განსხვავდებიან ფრანგებისაგან; იტალიელები გულახდილნი და კეთილნი არიან და არაფერი აშინებთ; ამბობენ იმას, რასაც ფიქრობენ; პატივმოყვარეობა გატაცებად იქცევა ხოლმე, რასაც puntiglio-ს ეძახიან. დასასრულ, სიღარიბის გამო ისინი ადამიანს აბუჩად არ იგდებენ.

      მეორე უხერხულობა ავტორს შეეხება: ვაღიარებ, რომ სითამამე მეყო, რათა ყოველი მოქმედი პირისათვის მისი ხასიათის სიმკაცრე შემენარჩუნებინა. სამაგიეროდ, და ამას გაბედულად ვაცხადებ, მაღალი ზნეობის თვალსაზრისით ბევრ მათ საქციელს ვკიცხავ. რად უნდა დამეჯილდოებინა ისინი ფრანგთა ხასიათის უმაღლესი სათნოებითა და სიმშვენიერით? ფრანგებს ხომ ყველაზე მეტად ფული უყვართ და არასოდეს არ სცოდავენ სიყვარულისა და სიძულვილის კარნახით? ამ რომანში გამოსახული იტალიელები მათგან ძლიერ განსხვავდებიან. თუმცა, ჩემის ფიქრით, საკმარისია კაცმა სამხრეთიდან ჩრდილოეთისკენ ორასი მილით გადაინაცვლოს, რომ მის წინაშე ყველაფერი შეიცვლება: პეიზაჟიც და რომანიც. კანონიკის თავაზიან რძალს კარგად სცნობია და ძალიან ჰყვარებია ჰერცოგ სანსევერინას მეუღლე, და მთხოვა, არაფერი შევცვალო მის თავგადასავალში, თუმცა საძრახისი ბევრი რამ არის.

1839 წლის 23 იანვარი