დაირა დასარტყამ საკრავთა ჯგუფს განეკუთვნება. საკრავის ფუნქციას შეადგენს ცეკვის თანხლება და ცეკვის დროს რიტმის ხაზგასმა. გვხვდება აღმოსავლეთ საქართველოს ბარში, თუშეთში, სამეგრელოსა და რაჭაში. გარეგნული ფორმით სხვადასხვა კუთხის დაირებს შორის განსხვავება არ არის.

      დაირის რკალი ხისაა. გადაკრული აქვს ტყავის თხელი აპკი.

      რკალზე შიგნიდან ჩამოკიდებულია საჩხარუნებლები _ თხელი და მრგვალი პატარა ფირფიტები და ეჟვნები. რკალი ინკუსტრირებულია თეთრი და შავი ძვლით.

      დაკვრის დროს დაირა უჭირავთ ორივე ხელით. ცერა თითებზე მიყრდნობილია დაირის რკალი. დანარჩენი თითები დევს მემბრანაზე და ამ თითებით აჟღერებენ მას. მარცხენა ხელის თითები უფრო ხშირად გაუნძრევლად დევს. უკრავენ მარჯვენა ხელის თითებით, ზოგჯერ მთელ ხელსაც არტყამენ მემბრანაზე.

      თუშეთში დაირისათვის ცხვრის ტყავს იყენებდნენ და რკალზე ფულებს ჰკიდებდნენ, კახეთში კი - ხარის ფაშვს.

      დაირაზე უკრავენ ძირითადად ქალები, ცეკვის დროს. საკრავი გამოიყენება ინსტრუმენტულ ანსამბლებში. მაგალითად, სამეგრელოში - მრავალღერიან სალამურთან ერთად, კახეთში - ფანდურთან ერთად. რამდენიმე დაირა ერთად არ გამოიყენება.

      რაჭაში დაირაზე უკრავენ "ცხენკაცობას" თამაშის დროს: სამი-ოთხი ბიჭი თამაშობს, ერთ-ერთი მათგანი ხის "ცხენზე" ზის, დადიან სოფელში და უკრავენ დაირაზე.

განახლებები აქ: "ქართული საკრავები"