ოთხ საათზე უნდა ავმდგარიყავი და რუსულ მონასტერში წავსულიყავი. ერთ იქაურ ბერთან ერთად იორდანესა და იორდანიის უდაბნოში მდებარე რამდენიმე მონასტრის მონახულებას ვაპირებდი. საწოლში ვიწექი და თვალს ვერ ვხუჭავდი. სასტუმროს ბაღიდან არაბების საუბარი და სიცილი მოისმოდა. საათი ავიღე და რას ვხედავ ღამის 12-ზე გაჩერებულა. ასეთ მნიშვნელოვან დროს მიმტყუნა! რა დრო იქნებოდა? სიჩუმეს მივაყურადე და რამდენიმე წუთის შემდეგ, საუკუნეებად რომ მეჩვენა, ხმა გავიგონე. სულაც არ მეხალისებოდა, რომ უნდა ავმდგარიყავი და არაბული სასტუმროს დერეფანში სრულიად უცხო ადამიანისთვის ასე გვიან მეკითხა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. სამის ნახევარი იყო.

      ზუსტად ერთი საათის შემდეგ ავდექი და რუსული მონასტრისკენ გავეშურე. რამდენიმე ქუჩა და პატარა მოსახვევი უნდა გამევლო. ქუჩის პირას მდგარი დიდი შენობა ჟანდარმერიის მთავარი სამყოფელი გახლდათ. ცოტა იქით კი, პატარა ბაღის უკან მდებარე შენობაში, ის ბერი ცხოვრობდა.

      პოლიციელმა გამაჩერა. როცა ნახა, რომ მღვდლის სამოსელი მეცვა, გამიშვა. ქუჩაში არაბები იწვნენ და მძინარე არაბებზე უნდა გადამებიჯებინა, რომ გზა განმეგრძო.

      ჟანდარმერიის კართან გამაჩერეს. ორი ჟანდარმი მომიახლოვდა. ერთი რაღაცას მეუბნებოდა, მეორემ კი შაშხანა მომიშვირა. ბოლოს ერთი თავის უფროსთან წავიდა, ხოლო მეორეს დაავალა, ბერის სახლამდე მივეცილებინე, რომ შეემოწმებინა, მართალი ვუთხარი, თუ არა.

      ბერი ისევ საწოლში იწვა, რადგან ავად იყო. ძლივს ლაპარაკობდა. თუმცა მითხრა, რომ ერთ არაბ მუშას გამომაყოლებდა.

      მზე ამოიწვერა, როცა უდაბნოს გზას დავადექით. არაბი ძალიან დაღლილი იყო, რადგან მთელი ღამე ემუშავა. ახლა კი ვირზე იჯდა და ისე მოდიოდა. მე მისი საფასურიც უნდა გადამეხადა და ვირისაც, რაც საკმაოდ ბევრი გახლდათ. ამიტომ ჩემთვის სახედარი ვეღარ ვიქირავე. ასე რომ ის ვირზე იჯდა, მე კი ფეხით მივყვებოდა.

      რუსული მონასტერი ძველი ქრისტიანული ტაძრის ადგილას იდგა. მცირე სამლოცველოში ბერძნული მოზაიკური წარწერაა, რომელიც 566 წლით თარიღდება. ეს წარწერა გამოსცეს მამა აბელმა და პროფესორმა როსტოვცევმაც. ყოველი შემთხვევისთვის ასლი მაინც გადავიღე.

      წმინდა მდინარე იორდანესთან აგებულ მონასტერთაგან ყველაზე ძველი წმინდა იოანე ნათლისმცემლის ბერძნული მონასტერია. ომამდე ცოტა ხნით ადრე მონასტერი მიწისძვრამ დააზიანა. მისი ზედა ნაწილი ისე ჩამოინგრა, რომ მხოლოდ სამლოცველოღა დარჩა. ეს ის ადგილია, სადაც ცაგარელმა ორი ქართული წარწერა ნახა. მან ამ წარწერების ასლები გამოაქვეყნა.[1] ამჟამად მხოლოდ ერთი წარწერაა დარჩენილი. არქიმანდრიტი მას ძალიან გულმოდგინედ უვლიდა. ამისათვის დიდი მადლობა გადავუხადე. მან მდინარესთან ჩამიყვანა და იქ ვიცურავეთ. მდინარე საშინლად იყო დაბინძურებული. მონაცრისფრო მასა ძალზე სწრაფად მოედინებოდა. განიერი არა, მაგრამ ღრმა და სახიფათო ნამდვილად იყო.

      ამ მდინარესთან თითქმის ყველა ქრისტიანული აღმსარებლობის მონასტრის ნახვა შეიძლება. პირველი - ბერძნული მონასტერია, შემდეგ ლათინური, რუსული (შემოუღობავი), ეთიოპიური და რუმინული. მდინარიდან ცოტა მოშორებით, იმავე ნაპირზე, ხელოვნურად გაშენებული ხეივნის უკან, სირიული, სომხური და ბულგარული მონასტრებია. ყველა მონასტერი მდინარეს გადაჰყურებდს. იქვე იყო აუზები მომლოცველებისთვის. მონასტერში ბევრი ბერი არ იყო. იქაურობა ჩამკვდარი ჩანდა. ახალი მშენებლობები მხოლოდ სირიელთა და სომეხთა მონასტრევშია. გავიფიქრე, რომ დროთა განმავლობაში ეს ადგილი შეიძლებოდა სამონასტრო ცხოვრების საერთაშორისო ცენტრად გადაქცეულიყო. სამწუხაროდ, ისინი ერთმანეთისგან ძალიან ცოტას სწავლობენ და სარგებელიც ნაკლები აქვთ. ფანატიზმი და გონებაშეზღუდულობა თვალშისაცემი არსად ისე არ არის, როგორც აქ, წმინდა მიწაზე.

      ამ მონასტრებიდან მხოლოდ ეთიოპიურს ვეწვიე. ძალიან გულთბილად მიმიღეს და საუცხოო შავი ყავით გამიმასპინძლდნენ.

      მე და ჩემი არაბი კვლავ გზას გავუდექით. ის ახლაც ვირზე იჯდა და მე კი ფეხით მივდიოდი. აუტანელი სიცხე იყო. ვნანობდი, რომ იერიქონში ქოლგა არ ვინათხოვრე ან ხეირიანი ქუდი მაინც არ წამოვიღე. ბერის თავსაბურავი მზისგან ვერ მიფარავდა და მხოლოდ დიდებულ მომავალზე ოცნება, რომ აქ პატარა ქართული სამლოცველოსა და მონასტრის აშენებას ოდესმე მაინც შევძლებდით და ამით ჩვენს გასაცოდავებულ კულტურულ ცხოვრებაში დადებით წვლილს შევიტანდით, მაძლევდა ძალას, რომ მოგზაურობა განმეგრძო.

      უდაბნო გავიარე და წმინდა გერასიმეს[2] მონასტერს მივუახლოვდით. მონასტერს შორიდანვე ვხედავდუთ, ჯერ ახლოს მეგონა, მაგრამ მერე აღმოჩნდა, რომ წინ ჯერ კიდევ გრძელი გზა გვედო. უდაბნოში ერთ ბერს შევხვდი, რომელიც ამავე მონასტერში მოდიოდა. ვირზე მარჯვედ იჯდა, მარჯვენა ხელში ქოლგა ეჭირა. ალბათ, მარტო სიარული არ უნდოდა და მაშინვე დამიწყო გამოკითხვა, სადაური ვიყავი და სად მივდიოდი.

      წმინდა გერასიმეს დიდ თაყვანს სცემენ ეკლესიაში. წმინდა მიწის ერთი ცნობილი მომლოცველი - იოანე ფოკა[3] ერთ ქართველს შეხვედრია, რომელიც წმინდად ცხოვრობდა. იგი მას „იბერიელს“ უწოდებდა, რაც ინგლისელებისთვის „ესპანელს“ ნიშნავს. წმინდა გერასიმეზე ზღაპრული ლეგენდებია: მოთხრობილია, როგორ ცხოვრობდა ლომებთან, რომელნიც ემორჩილებოდნენ და ემსახურებოდნენ მას.

      ახლანდელი მონასტერი თანამედროვეა, ძველის ნანგრევებზე აშენებული. უდაბნოში შორიდანვე იოზისივით მოჩანს. წმინდა გერასიმეს საფლავი სადღაც უდაბნოშია. გადმოცემის თანახმად საფლავი ლომმა გათხარა.

      მონასტერში ვისადილეთ. საჭმელი მცირე, მაგრამ ძალიან გემრიელი იყო. არქიმანდრიტმა ქოლგა მომცა და შუადღის ორი საათი იქნებოდა, როცა გზას უკან, იერიქონისაკენ გავუდექით. შემომთავაზეს, მკვდარ ზღვაზე წავიდეთო, მაგრამ ძალიან დაღლილი ვიყავი.