ჩემო საპყარ!

      გწერს შენი ბაყდარი

      სამწუხაროდ ამბავი უნდა მოგწერო. სანამ ჩემი წერილის კითხვას გააგრძელებდე, ადექი და ის ფოტოსურათები დაათვალიერე, ფრანგმა მთასვლელებმა რო გადაგვიღეს. შენც ხომ მომწერე ერთი წერილი ამის შესახებ. ხედავ, რას ვგავარ. გახსოვს, მაშინ რ ირწმუნბოდნენ, ეს კაცი კი არა, ეიფელის კოშკის მირაჟიაო. რა გინდოდა, ბიჭო, რაზე მაქნევინე ის საქმე, ვგონებოდი ეიფელის კოშკი, ეს საქმე ხო აღარ დამემართებოდა, რაც იმათ გადამკიდეს აქ დამემართა. ან რაღა ახლა გავახსენდი ამ ჩემი ცოდვით სავსეებს, აქ გიტლერი ნამდვილ კაცებს დასდევს, იმ შენმა სანაქებო ფრანგებმა კიდე ამ გაგანია ბრძოლაში თოვლის კაცს დაუწყეს დევნა. მერე არ იკითხავ, ვინ არის ის თოვლის კაცი?

      მე ვარ, ჩემო საპყარ, მე!!!

      გაზეთში დაიბეჭდა, რო, საქართველოში, ამა და ამ სოფელში, რა თქმა უნდა ჩვნს სოფელში, ამა და ამ დროს ფრანგმა მთასვლელებმა თოვლის კაცი ნახესო, თან ჩემი სურათიც არის იმ გაზეთში დაბეჭდილი, თქვენი სურათებიც არის, გარს რომ მახვევიხართ, როგორ შემომყურებთ, თვითონ იმ ფრანგების სურათიც არის დაბეჭდილი, აი ამათ ნახეს, ტყუილი არ გეგონოთო. მერე აღწერილია: ტყუილი, ტყუილი, ტყუილი, ტყუილი როო! დაარიგეს ეს გაზეთები და მერე მოხდა, რაც მოხდა. ვნ არ გიცნობს, იმწუთას ხელი დამადეს, ეს არისო. წამიყვანეს გენერალთან, მოვიყვანეთო, მოახსენეს. გენერალმა მაგიდაზე გადაფარებულ რუკაზე ის გაზეთი გაშალა და მეუბნება:

- ამ კაცს თუ იცნობ? - ჩემ სურათს დადო თითი.

- ვიცნობ, ბატონო გენერალო.

- ვინ რის, თუ იცნობ.

- უარი როგორ ვთქვა, მე ვარ.

- აქ საიდან გაჩნდი?

- ჩემი სოფლიდან, ბატონო გენერალო.

- მე გეკითხები, ამ სოფელში როგრო გაჩნდი-მეთქი?

- როგორც ყველა ჩნდება, ბატონო გენერალო.

- მასხარადაც მიგდებ არა! - იყვირა გენერალმა და გასცა ბრძანება:

- სასწრაფოდ მოაათავსეთ იზოლაციაში და ვაი თქვენი ბრალი თუ გაგექცათ.

      წამიყვანეს და ჩამაგდეს ბნელ სარდაფში. რათა თქმა უნდა, დამიყენეს მცველები.

      ვზივარ და ვფიქრობ: რა გინდოდა შე ჩემი ცოდვით სავსე საპყარო, არ მოვაშარდავდი და ხო ვეგონე იმ ფრანგებს ეიფელის კოშკის მირაჟი.

      მერე დაიწყო ჩემი დაკითხვები:

- თოვლის კაცი ვარ თუ უბრალო სოფლელი,

- უცხოპლანეტელი ვარ თუ ამ დედამიწის მკვიდრი,

- გიტლერის აგენტი ვარ თუ...

      აღარ დაადგა ჩემ წამებას საშველი. ის იყო თავის მოკვლა დავაპირე, რო კარი იმ ჩვენმა ნაცნობმა დევმა არ შემოამტვრია. მიყარ-მოყარა მცველები, გამომიტაცა და გამომაქცია. ღამეა, მაგრამ მთვარის შუქია. მოვრბივარ, მოგვდევენ და გვესვრიან.

- ვაი დედა! - დაიძახა უცებ დევმა და მუხლებზე ჩაიკეცა.

      მივვარდი, ტყვია შიგ გულში ჰქოდა მოხვედრილი. ხელი ჯიბეში ჩაიყო და თხილები ამოიღო მუჭით.

- აჰა, ეს საპყარს წაუღე და უთხარი, თავის შვილებს და შვილიშვილებს აჭამოს, ისეთები გაიზრდებიან როო! არ შეეშინდეს, მე მართლა დევი კი არა ვარ, მე კეთილი ვარ, ეს თხილებიც სიკეთის თხილებია და ვინც ამათ შეჭამს, სუყველაც კეთილი იქნება.

      დევმა ერთხელ შეხედა ცას და ისევ ის თქვა:

- ვაი დედა! - წაიქცა და სული დალია.

      ჩვენი მდევრები უკვე ახლოს იყვნენ და გავიქეცი. ვეღარ დამეწივნენ. დიდხანს ტყე-ტყე ვიარე და ბოლოს პარტიზანებთან მოვხვდი. ამ თხილებს ძველებრუად კონვერტით გიგავნი. მე სანამ ომი არ დამთავრდება, რ ჩამოვალ, ძალიან მინდა, რო გავიმარჯვო. ერთი რამე მაგრად მჯერა; კაცი სანამ ცოცხალია, არ მოკვდება, ხოლო თ მოკვდა, აბა მითხარ, რისიღა უდნა ეშინოდეს, სიკვდილის იქეთ უფრო დიდი სიცოცხლეა!

ბაყდარი
პარტიზანების ქოხი ტყეში
19... წელი

* * *

      სოფელში ამბავი მოიტანეს:

- გაიგეთ ხალხო, გაიგეთ? გიტლერს სიკვდილის ბუზი დასჯდომია!

      საპყარმა ეს გაიგონა თუ არა, ხმამაღლა ჩაილაპარაკა:

- ის არის, ის, ის ბუზია, გაუგნია გზა, მიუღწევია!

      დაჯდა და თუთნი შეახვია.

      სოფელში ბევრი დაბრუნდა და ბევრი ვეღარ დაბრუნდა. ბევრს დიდხანს ელოდნენ. საპყარიც ელოდა ბაყდარს. ელოდა, მანამ შეეძლო.

      ერთ დღეს კი სიკვდილის მოსვლა იგრძნო, თვითონვე წამოწვა ტახტზე გულაღმა და თქვა:

- არ მეშინია, არა! კაცი სანამ ცოცხალია, არ მოკვდება, ხოლო თუ მოკვდება, აბა რისიღა უნდა ეშინოდეს, სიკვდილის იქეთ ხომ უფრო დიდი სიცოცხლეა და რაც ამქვეყნად ვერ ვუთხარით ერთიმეორეს, ჩემო ბაყდარ, მოვალ და მანდ ვისაუბროთ.

      საპყარსა და ბაყდარის მაგიერ, ამ მოთხრობის დამწერი - გოდერძი ჩოხელი

მინაწერი:

      ზამთრობით ჩემს სოფელში დიდი თოვლი მოდიოდა, ყოველდღე თოვდა და თოვდა. შვიდი-რვა თვის განმავლობაში მთლად თეთრი იყო გუდამაყარი.

      ერთ დილით წითელი თოვლი წამოვიდა ციდან. საღამომდე წითელი თოვლის ფანტელებს ბარდნიდა ზეცა. პატარა ვიყავი მაშინ, მაგრამ კარგად მახსოვს, როგორ ტიროდა ხალხი: რომელიმე ვარსკვლავზე, ეტყობა, ომი გაჩახდა და ეს სისხლიანი თოვლიც იქიდან მოდისო.

      ვიღაცას ეს ამბავი გულუბრყვილობად მოეჩვენება ალბათ.

      გონიერი ხო დაფიქრდება - ზოგჯერ რამხელა სევდა იმალება გულუბრყვილობაში.

1999 წელი.

"ღმერთის შვილები", გოდერძი ჩოხელი

შენიშვნა: პოსტის სათაური არ შეესაბამება მოთხრობის ავტორისეულ სათაურს. პოსტის სათაური არის პოსტის ავტორის მიერ თემატურად შერჩეული სათაური