– ვიდრე ჩემს ადგილს დავიკავებდი, მონამ ფეხები დამაბანინაო, – განაგრძობდა არისტოდემოსი. – ამასობაში მეორე მონა მოვიდა და ამბავი მოიტანა – სოკრატე უკან გაბრუნებულა, მეზობლის ჭიშკართან დგას და, თუმცა ვთხოვე, არ ისურვა გამომყოლოდაო, – საკვირველია, ღმერთმანი, – თქვა აგათონმა, – წადი, ერთხელ კიდევ სთხოვე და არაფრით უკან გაბრუნება არ დაანებო. მაშინ მე ვუთხარი, – ჰყვებოდა არისტოდემოსი, – არ გინდა, მოეშვით-მეთქი. სოკრატეს აგრე სჩვევია: ხანდახან განმარტოვდება და დგას ასე თავისთვის. მე მგონია დიდხანს აღარ გვალოდინებს, ოღონდ მოეშვით, ნუ შეაწუხებთ. – თუ აგრეა, რა გაეწყობა, – თქვა აგათონმა, – თქვენ კი, ბიჭებო, დატრიალდით, გვიმასპინძლეთ ჩვენ – დანარჩენებს. თქვენის სურვილისამებრ მოგვართვით ყველაფერი. როგორც ყოველთვის, დღესაც თქვენთვის მომინდვია ეგ საქმე. წარმოიდგინეთ, რომ მე და ჩემი მეგობრები თქვენი სტუმრები ვართ და გვემსახურეთ ისე, რომ ჩვენი მადლობა დაიმსახუროთ.

      – ამის შემდეგ ნადიმიც დაიწყოო, – ჰყვებოდა არისტოდემოსი, – სოკრატე კი მაინც არ ჩანდა. აგათონმა რამდენჯერმე დააპირა მონის გაგზავნა სოკრატეს მოსაყვანად, მაგრამ არისტოდემოსმა არ დართო ნება. წინააღმდეგ თავისი ჩვეულებისა, სოკრატეს დიდხანს აღარ დაუგვიანია და, როცა მოვიდა, სტუმრები შუა ჭამაში იყვნენ მხოლოდ. მაშინ აგათონმა, რომელიც შემთხვევით მარტო იჯდა სუფრის კიდეში, წამოიძახა: – აქ მო, ჩემო ძვირფასო, გვერდით მომიჯექ და ამრიგად მაზიარე იმ მაღალ სიბრძნეს, წეღან ალაყაფის კართან რომ მიემთხვიე; რადგან შენ, ალბათ, უკვე ჰპოვე, რასაც ეძებდი, თორემ რა მოგაცვლევინებდა ფეხს იმ ადგილიდან?

      სოკრატე გვერდით მიუჯდა აგათონს და ასე უთხრა: – ნეტავი, ორი სულის სიახლოვით მართლაც შეიძლებოდეს ერთი სულიდან მეორეში სიბრძნის გადასხმა, ისევე როგორც წყალი გადაისხმება სავსე თასიდან ცარიელში, როცა მათ მკედით შეაერთებენ ხოლმე[1]. სიბრძნეც რომ ამ ბუნებისა იყოს, ბედნიერებად მივიჩნევდი შენს გვერდით ჯდომას, რადგან მაშინ მე ავივსებოდი შენი უხვი და კეთილი სიბრძნით. ჩემი სიბრძნე მქრქალია და მოჩვენებითი, როგორც სიზმარი, შენი კი ბრწყინვალეა და დიდებული; ამას მოწმობს ის ნათელი შარავანდედი, რომლითაც შემოსა მან შენი ყმაწვილკაცობა და ასე წარგადგინა გუშინ ოცდაათი ათასი ელინის წინაშე.

      – ო, რა მწარე ენა გაქვს, სოკრატე, – თქვა აგათონმა, – მაგრამ მალე დიონისეს მოვუხმობთ მსაჯულად[2] და დაე მაშინ გამოჩნდეს ორივეს სიბრძნე. მანამდე კი მიირთვი რამე.

თარგმნა და კომენტარები დაურთო
ბაჩანა ბრეგვაძემ