"სიბერეში"

ამ შუაღამით ვზივარ მარტოდ,
ვზივარ მარტოდ სიცივეში,
არ მქონია გრძნობა ფართოდ,
სული მიმდის სიბნელეში.
აღარ ვიცი, რა მოგწერო,
იქნებ არ ღირს გაოცება,
იქნებ იცი რა მიშველო,
და მომიძღვნა გაოგნება.
ქარმა იხსნა ჩემი გული,
მთვარემ მწარედ გამიღიმა,
რათ უნდოდა ჩემი სული,
მიწამ ჩუმად ჩაიცინა.
და ამ ღამით არემარე,
გადაიქცა თითქოს სევდად,
ჩემს გრძნობებთან გავიარე,
გული იქცა თითქოს წყენად.
რა ხანია ჩემო კარგო,
დავდივარ ამ სიბნელეში,
სიცივეში ვზივარ მარტო,
ალბათ ასე სიბერეშიც.

ა.გოქსაძე (ალექსანდრე)