როცა ცეცხლოვანი რაში ციდან ქვეყნად მიდიოდა

სულით შემოსილი კაცი ხილულ–უხილ დადიოდა

ჟამს ელოდა ღვთის მოსვლისა ფიქრით ზეცას ადიოდა

ბოლო დღემდე გატანჯული დროსთან ერთად მოდიოდა

მას დაეთმო ღვთის რაშისთვის მეობა და პირადული

სრულყოფილად არ იცოდა,რას უქადდა მისი სული

ჯვარი თვისი ხელში ეპყრა,მისით იყო გარინდული

ეს ქვეყანა–ყოველივე ღვთისთვის ჰქონდა მიყიდული

კაცთგან არვის გამოეცნო–მელნის სარტყმლით თავდადება

მხოლოდ ღმერთმა იცის,ვინაც ცეცხლის რაშის წინ დადგა

უხილ ხმობდა რაში მხედარს–სასწაული კიარ ხდება

ნუთუ, კაცი ქვეყანაზე ცეცხლის ცხენზე ამხედრდება

ვის დაეთმო ყველაფერი,ღვთის ღირსად თავს ის არ თვლიდა

თვისი ჯვარცმით რაშისათვის ქვეყანაზე იგი ვლიდა

ჭირი რაც კი ღვთისგან ირგო წყენას მაინც არ უთვლიდა

განდგა,განუდგა ქვეყანას–არ სურდა მისი დანახვა

ბოროტება და ცრუობა,არ სურდა რაც მას ანახა

გაუტანლობა,სიმრუდე,რა ტკივილი და რა ახვა

არ სურდა ამ ქვეყანაზე კაცებრივ თვალის დანახვა

რაში მხედარს მოელოდა,იგი იდგა მისგან განით

ნატკენ გულზე ბზარი აჩნდა,არვინ სურდა დიდი ხანით

ამ ქვეყანის ბნელი გულით,აღარ იყო გულისთქმანით

რაშს ყოველი უწინ ემცნო–ვინ,ვინ იყო უწინ რანით

სასწაულის აღსრულებით რაშმა იწყო ცაში ფრენა

ცა გაიხსნა,ციდან იწყო ცეცხლის ალმა წვიმად დენა

სულით შემოსილის გულსი ცეცხლმა ამოიღო ენა

მხედრის წინად შავ–თეთრ რაშმა–ორად იწყო ველზე რბენა

მოყმე შეცბა და დაფიქრდა–ცხენმან იწყეს საუბარი

საუბართან გარდაიქცნენ სახით ტკბილად მოუბარნი

ცხენი კაცად გარდაიქცა–მოიდრიკნენ მთა და ბარნი

სასწაულის ხილვას ჰგავდა–ღმერთის ცეცხლად მქროლნი ქარნი

–ნუ გეშინია მზედარო,–ხმა ისმა ცეცხლის ენიდან

–ეს მე ვარ ვინც ვარ,ვინც ვიყავ და კვლავ ვინ მოველ დღეიდან

ვის ელოდება სამყარო,ცა მაღლით–მიწა ქვევიდან

დასაბამი და სასრული,მოდგმა ადამ და ევიდან

მე ვარ უფალი,ამქვეყნად კაცთა ცოდისთვის მოკლული

მე ვარ ედემი ღმერთისგან ღვთის ძის ცრემლებით მორწყული

მე ვარ ისარი ზეციდან კაცთა მოდგმისთვის მორტყმული

მე ვარ ნუგეში ოდითგან,რჩეულ ხალხისთვის მოსული...

                                          ავთანდილ ზერტელი...