უწინ ლაჟვარდთა შრიალში ვქროდი

  ვჭვრეტდი ქვეყანას სამოთხედ გაშლილს

  რისთვის მოხვედი, სულ არ გელოდი

  ვით უკვდავებას არ ელის ბავშვი

  შემოანათე ვით მზის მახვილმა

  დალეწილ ფეხებთ დამტოვე ქარში

  დამჭუპველია ეს გაზაფხული

  შენა ხარ ყველგან, მიწაზეც ცაშიც

  წარსული დარჩა ხსოვნის გადაღმა

  ხსოვნა ბორკავდა ადრეც სტრიქონებს

  შენა ხარ ყველგან, იქნებ არცა ხარ

  იქნებ მეთვითონ გამოგიგონე.

" შერმადინ ქაიდანი"

ლექსები მზის გულიდან