როგორც მოგახსენეთ... ჩვენი ბედნიერება თითქოს ცას სწვდებოდა, უჩინარი ფრთებით და დაფრინავდა…

      გათენდა ერთი ჩვეულებრივი დღე, თითქოს არაფრით გამოირჩეოდა უკვე გათენებული და დაბნელებული დღისგან. მე, როგორც ყოველთვის მარტოდ-მარტო მივვუყვებოდი თბილისის ნაწვიმარ ქუჩებს... ფიქრებში გართული ვერც კი ვამჩნევდი ხალხის მოძრაობას, ირგვლივ. მივდიოდი და ვფიქრობდი ჩემს წარსულზე, მომავალზე, და აწმყოზე...

      ფიქრებში მოვიწყე სრულყოფილი მომავალი და უკვდავი სხეული... თუმცა ოცნება და ფიქრები…

ჩვენ, პოეტები

ვემსგავსებით თანდათან ჭოტებს

ღამის ჩრდილივით მარტონი ვართ

ამ სამყაროში

თუმცა ეს არის ჩვენთვის შვება

ფიქრებს ვამეფებთ

სიტყვიერება არის ჩვენი რითმა, ნოტებით...

ჩვენ, პოეტები

ვეძებთ რაღაც უკიდეგანოს

ამ სამყაროში რომ…