გულის სიმებზე უკრავ დუმილით
თითქოს დროს სევდა დავიწყებია,
ჩამოუშლია თმები სიყვარულს
და თეთრ ღრუბელზე დასძინებია.
მრავალჯერ ბრაზით ფიქრებგაწეწილს
შენი სახისთვის დამიწერია,
ჩამიმღერია მაგ სითბოსათვის, 
მაგ ღიმილისთვის ჩამიმღერია.
მე შენი ზრუნვის ბუნებრიობა
მრავალჯერ ფეხით გამითელია.
ალბათ მიყვარდი და მაგიტომაც
ოქროს კოშკები დამინგრევია.
სულელი ვიყავ მაგრამ არ ვნანობ.
ეს სინანული ბრიყვთა ხვედრია,
კაცმა რაც უნდა სიტყვა წარმოსთქვას, 
უმალვე ექცეს მჭრელზე მჭრელია.
წვიმის ქუდს იხურებს მშვიდი ცარგვალი.
მიჯნურებს აღმერთებს  შოთა; 
ქუდები ახლაც ბევრზე ბევრია. 
მაგრამ კაცია ცოტა!
ნაწნავზე სუნთქვას დავტოვებ ყელთან,
შეგაწითლდება ქათქათა ლოყა,
მე ადრე არც კი ვიცოდი სიო,
ახლა კი ბარში ქარბუქი მომყავს...
და როცა ვხედავ როგორ მენდობა
ეგ ვებერთელა სამყაროს გული,
როგორ ვაცალო სევდაც ცხოვრება, 
როგორ დავუთმო სიცოცხლე რთული. 
მე შენში მიყვარს მაღალი ღმერთი, 
სითბო და სიხარული,
იქნებ ამ ლექსით შემინდო ცოდვა, 
ხავსივით მედება რული...
ჩემი ხარ მხოლოდ ჩემი ხარ, 
ვიცი ათასჯერ მითქვამს, 
ერთხელაც გეტყვი მიყვარხარ, 
შენი არსება მიყვარს...
მიყვარხარ ცამდე, ველამდე, მთამდე, 
ვაჯობებ დარდებს ოღონდ შენ მყავდე!

ეძღვნება ჩემს სიყვარულს  და სიხარულს მაიკო გობეჯიშვილს. გიზიარებთ თქვენც ჩემო მეგობრებო და კეთილისმსურველნო