ჰე, სამო ერთო, ერთადერთო, აზრიანობავ,

გულის ტრფიალში განფენილო მადლიანობავ,

შენ ჩამსურნელე ნიჭი შენი, გულმზიანობავ

და მსურს, ვცდილობ მე, ვიყო შენთან არსდღიანობავ.

წმინდა სამება, ერთარსება, ერთის წყალობით

მე მინდა ვწერო აზრი მადლით, გულში, გაწყობით!

შორს კერპო მუზავ, ხელოვნების ქალღმერთუგრძნობო![1]

ვერ ჩამაგონებ, არ არსებობ, ღვთით ვარ განწყობით!

მე მინდა ვწერო გულშიგგრძნობა დაცემაღდგომის

და ნაკვალევზე გავსურნელდე მხსნელი აღდგომის!

მე სახლში, ჩემში მინდა ვფინო პური არსობის

და შევსვა ღვინო _ მოწყალება, წმინდად აღდგომის!

ჰე, სამო ერთო, ერთადერთო, აზრიანობავ,

გულის ტრფიალში განფენილო მადლიანობავ,

შენ ჩამსურნელე ნიჭი შენი, გულმზიანობავ

და მსურს, ვცდილობ მე, ვიყო შენთან არსდღიანობავ.

                                                    10.11.13წ.

                                               მამუკა თეთრაძე

[1] წარმართულ ეპოქაში მუზა იყო ერთ-ერთი ღმერთი (ქალღმერთი), ახლა აღარავინ აღიქვამს მუზას როგორც ღმერთს, თუმცა ხშირად პოეტები დღესაც ამბობენ-ხოლმე: „მუზა რომ მეწვევა...“; ან ეკითხებიან-ხოლმე: „მუზა არ გეწვია?“, „მუზამ დაგტოვა?“ და ა.შ.