წლებმა გადაწიეს ჩვენი პაემნები,
დროებს არ ადარდებთ ჩვენი ტკივილები.
ცხოვრების რიტმში როცა ჩაებმები:
გრძნობა გაგიჩნება თითკოს იძირები.
ნუთუ გრძნობებსაც ფერი გაუხუნდა,
და ეჭიდებიან ხავსებს ცისკვეშეთში.
ფიკრი დაგროვდება როგორც თოვლის გუნდა,
თვალებს ეხატებათ როგორ საგიჟეთი
ღრუბლებს ცაში გლოვა გაუმართავთ,
მოკუფრულან და ალბათ იტირებენ...
ჩემი გზები სხვა გზით წარუმართავთ
და ალბათ მალე სიკვდილს მიპირებენ...
და მე არ მადარდებს არვის აკ არ ყოფნა,
მალე პაემანზე მოვა გაზაფხული,
მალე შეიკვრება იების კონა,
ვივლი სურნელებით მათით დაზაფრული....