ცაო, მათხოვე ეგ შვიდფერი ოქროს სარტყელი,
მზეო, მაჩუქე ოქროსფერი შენი ფარჩები,
ქარო, მომგვარე თოვლისფერი თეთრი რაშები!
ღმერთო, ხმამაღლა მათქმევინე ერთხელ მაინც გულში სათქმელი,
ზეცა რად გვიყვარს ასე ძლიერ, მიწა არის ჩვენი გამზრდელი,
მიწის ვალში ვარ, სანამ ვართ და სანამ ვიქნები,
მიწის შვილი ვარ, მიწა ვარ და მიწად ვიქცევი...
ცაკი ისეთი ლამაზია, ისე ცისფერი,
მზე კი ისეთი მხურვალეა, ისე სხივმფენი...
ისე მეწევა ზეცისაკენ ოცნება და ჩემი ფიქრები,
რომ აღარ ვიცი სად ვმთავრდები და სად ვიწყები...
ღმერთო, მაღალო! დაილოცოს შენი გამჩენი,
ზეცა რომ გვიყვარს, მიწისა ვართ თუმცა სარჩენი.
დაე, ცა იყოს ოცნებათა საოცნებო ნავსაყუდელი,
მე კი მიწა ვარ და მიწაზე, ისევ ისე, მიწად დავრჩები!