ღამე ყვავილებში იყო შერეული,
ეზო მთვარისფერად წელსაც აგვირილდა,
რაც მე წამოვედი რაღაც შენეული,
ამყვა მონატრება სევდის ნაპირიდან.
ცაზე გადამწვარა თეთრი ნათურები,
შარშან თებერვალი ჩაქრა ამნაირად,
რაც მე წამოვედი, ვწერ მზის ფაქტურებით,
თეთრი რითმებით და უფრო სხვანაირად.
მთვარე ხელისგულზე ცრემლად დაგორდება,
ცას რომ მოსწყვეტია შენზე მოგონებით,
რაც მე წამოვედი, ფიქრი არ მშორდება -
- თვალს ხომ არ ხიბლავენ უცხო გოგონები.
მიდგას სხვანაირი ყოფა გაცილებით,
ვგავარ გაწვიმებას სევდის მომატებით,
რაც მე წამოვედი, ეულ ბარძიმებში,
ღვრიან მონატრებას ფიქრის მონასტრები.
შენი თვალებივით ზეცა უძიროა,
თითქოს ეს ზაფხული იყო უივნისო,
რაც მე წამოვედი, ვებრძვი უძილობას,
ასე უშენო და ასე უთბილისო.
სულში ოცნებები ისევ შროშანობენ,
შარშან შემოდგომა დადგა ამნაირად,
რაც მე წამოვედი, ვერ ვძლებ შენს სიშორეს,
ლექსის მაგვარად და უფრო სხვანაირად