გადავხედე გაშლილ სუფრას და ჩემთვის ნაცნობ ხალხს,

რომ უყურებ არ აშორებ სიამაყით თვალს,

მიჰყვები მათ რჩევას, ფართოდ ადგამ ნაბიჯს მათ კვალს

ვერასოდეს გაისტუმრებ მათ წინაშე ვალს.

სამშობლოა ჩემი ლალი, ზურმუხტი საფირონი

ამბობს სუფრის თავში მჯდარი მეფე გალაკტიონი,

ფეხზე დგება, ჭიქას ზე სწევს, რომ ადიდოს სიონი,

მისთვის სიცოცხლის დათმობაც არის ძალზედ იოლი.

მქუხარე ხმით წამოდგა მის გვერდით მჯდომი ილია,

მეგობრულად გადაკოცნა, უმზერდა ღიმილიანს,

ორივე ხომ ერთი ქვეყნის, ერის, რწმენის შვილია

მათაც სტკივათ ის რაც ჩვენი დიდი ხნის ტკივილია.

ორი სულის შერწყმას ვუცქერ სიყვარულით ვივსები,

გიფასდება უცილობლად თუ რამისთვის იღწვები

სინათლით შემოსილებს გვირგვინი ადგათ დიდების,

შევტრიალდი, რადგან მე აკაკის მზერა ვიგრძენი.

ტიციანის ჩურჩულმა, ტერენტის სიტყვაძვირობამ,

სიმართლისთვის ბრძოლის, რომ დაადებინა პირობა

თავიანთ ხალხზე დარდმა დამართა მათ უძილობა,

ყველას მოუნდა ბრძოლა, რომ ჩაედინათ გმირობა.

წამოვდექი და სიმდაბლით მეც ავწიე ფიალა,

სადღეგრძელო ლექსად შევსვი, ხმა გამიხდა კრიალა,

ლადო ადგა და სამშობლოს დროშა ააფრიალა

შემაქეს, ტაში დამიკრეს, ტანშიც კი დამიარა.

ბარათაშვილმა ჩათვლიმა, თავი დახროდა დაბლა

ეკატერინე შეშინდა, მყისვე ეცვალა ფერი,

რამდენი ხანი დასჭირდა და რამდენი იწვალა

დიდი ხანია რაც მათ გაუყვიათ სარეცელი.

მარჯვნივ, კარიდან გამოჩნდა თვით ბუმბერაზი ვაჟა,

ეს გამოხედვა რად ღირდა, მეტი რა უნდა ვაჟკაცს

ჩვენ მოვსპეთ საქართველოში პარპაში რუსთა ხელის,

მოსაგონარი დავლიეთ უკვდავი რუსთაველის.