შემაწუხა ტკივილმა, მომიჭირა მარწუხებმა,

და უკვე ეკლებიც მესობა სოლივით,

დამღალა, დამზაფრა ქვეყანამ სამწუხრეთმა

სამყაროს აღვიქვამ გატეხილ ბროლივით.

ქართველებს გვაქვს ძველი, მდიდარი ისტორია

და ამ ერის შვილს ეს ეამაყება,

ვაჟკაცებს, ქვეყნისთვის სიკვდილთან გვიომია,

მაგრამ სათქმელად ძალზედ იოლია.

თუ გინდა დააფასო შენ ქართველის ნაღვაწი,

მისი თვალით შევხედოთ, იმ დროს როგორ უჭირდათ,

სიცოცხლე სურდათ, მაგრამ მაინც მიიწევდნენ წინ

მტერს ჩვენი თავდადება, მონდომება უკვირდათ.

გინახავთ ქართველი ბრძოლიდან გაპარული?

ვერც ნახავთ, რადგან ეს არ მოხდება,

რამდენი დაჭრილი, რამდენი კი მოკლული,

ბრძოლაში ეცემა, ცაში ცხონდება.

ჩვენც არ ვივიწყებთ, იმ წარსულ გმირებს,

ყოველ სუფრაზე ხსოვნის დავლიოთ

გავიხსენოთ,  რაც მათ ჩაიდინეს,

საქართველოსთვის და განვადიდოთ.

წუთისოფელი ერთი წამია,

ერთი კვდება, ორი იბადება,

ჩვენ მტერს არასდროს არ გავახარებთ

სამშობლო რუკიდან არ გაქრება.

აღარ ვაპირებ მე გაჩუმებას,

სათქმელი ბოლომდე უნდა ითქვას,

ქვეყანამ გაუძლო ამდენ წამებას

კიდევ ბევრს გავუგზავნით მოკითხვას.