როდემდე, ნეტა ვიცოდე,
როდემდე უნდა ვღელავდე,
როდემდე უნდა ვიწვოდე
შენს სიყვარულში ყელამდე.

შველა ისევ შენ გეხვეწე,
ლექსებს გიწერდი ჩემეულს,
ვერ გთმობ, ვერ გადავეხვეწე
შენს მზერას, ღიმილ შერეულს.

ისევ მოლოდინს დავენდე.
გული შენ ნახვას არ იშლის.
დამაცა შუაღამემდე,
ფრთები მოვისხა ქარიშხლის.

აემ გზას შენსკენ მოვყევარ,
არყოფნის ზღვართან მისული.
თვალად მგლისფერი მოყმე ვარ,
სიკვდილთან ძმადშეფიცული.

განა ისე ვთქვი რაიმე,
განა ტყუილად ვდიდგულობ?
მე კაცი მერქვას, ვაიმე!
შენ სხვის მკლავებში გიგულო.

ვაითუ შენაც გამწირო,
ოი, რა ღმერთი მიწყრების.
ქალავ ამ გულის ნაწილო,
მიზეზო თავდავიწყების.

ვიდრე გრიგალი დანისლავს
ზეცის მიბნედილ ლაჟვარდებს.
მოვალ შავშულაღამისა,
დაგკარგავ გარიჟრაჟამდე.

წაგიყვან, ხატად გირწმუნებ.
უშენოდ ხრამში ვვარდები.
მერე შენც ვერ დამიწუნებ,
მერე შენც შეგიყვარდები.

თამაზ წიკლაური*