წლებმა გადაწიეს ჩვენი პაემნები,

დროებს არ ადარდებთ ჩვენი ტკივილები.

ცხოვრების რიტმში როცა ჩაებმები,

გრძნობა გაგიჩნდება თითქოს იძირები.

ნუთუ გრძნობებსაც ფერი გაუხუნდა

და ეჭიდებია ხავსებს ცისქვეშეთში?

ფიქრი დაგროვდება როგორც თოვლის გუნდა..

თვალებს ეხატებათ როგორც საგიჟეთი.

ღრუბლებს ცაში გლოვა გაუმართავთ.

მოქუფრულან და ალბათ იტირებენ.

ჩემი გზები სხვა გზით წარუმართავთ

და ალბათ მაე სიკვდილს მიპირებენ...

და მე არ მადარდებს არვის აქ არ ყოფნა,

მალე პაემანზე მოვა გაზაფხული.

მალე შეიკვრება იების კონა,

ვივლი სურნელებით მათით დაზაფრული.