დრო განაგრძობდა, ჩვეული რიტმით,

სხვადასხვაობას

და სამსახურში ვხალისობდი

საქმიანობით.

აღარ ვლამობდი ქალთა სახის

სანახაობას

და მოვდიოდი სამებისკენ...

ნახვას ვჩქარობდით!

და მოხდა ისე...

სიმბოლურად მაინც მოვედი!

ტაძრის ეზოში შენი სახე

აზრით მიმზერდა

და მესიჯიდან ახლაც იმ სიტყვებს

გულით მოველი,

სიყვარულიდან სიყვარულში

კარს რომ მიღებდა.

მაშინ შევედით ტაძრის გულში,

რომ მოგველოცა,

დაგვენთო ორი, ერთად, სანთელი

განათლებისთვის;

დედას შენ მაინც შენი სურვილით

გამოეპარე

და რომ მოვედი შენი გულის

განახლებისთვის

შენ გიხაროდა,

მე მიხაროდა

და შენც ხომ იცი ახლაც როგორ,

როგორ მოველით

სიყვარულიდან სიყვარულში

კარის შეღებას

და თქმას: უფალო,

ჯვარდასაწერად შენთან მოვედით,

გვინდა დავეყრდნოთ ნეტარების მადლს

და შეგნებას.

27.10.2014წ.