დაზამთრდა...
თოვლი არც ისე მიკვირს
და არც სიცივე - სისხლში რომ ატანს
მე მეშინია ამ ატმის კვირტის -
გაზაფხულით რომ ვერ გახსნას მარტმა.

დასაწყისი არ მაშინებს ზამთრის -
როგორ შევხვდები ზამთრის დასასრულს?!
ვაი, თუ ისევ დავობდე სახლში,
ბუხართან მჯდომი დავხვდე გაზაფხულს.

მე მეშინია დამშრალი ღელის,
ჩემს წინ რომ სწევს და მშვიდადა სძინავს
და გვირილათა გაყინულ ველის
გამოღვიძება ვერ შესძლოს წვიმამ.

მე მეშინია შენი - შენს გამო,
არა თებერვლის ცივი ქარების,
გავიღვიძო და აღარ ვეწამო,
არ მომწყურდე და არ მეყვარები.

გავიღვიძო და მთათა კალთებზე
აღარ მიცდიდნენ ლეგა ნისლები,
იქნებ სჯობია, აღარ გავთენდე,
მოვკვდე და ნუღარ გარდავიცვლები.

არ მინდა შენი ჭკნობა ვიხილო,
ვიხილო შენი დაშლა ფერებად,
ჩემს მერე შენთან მოვა სიკვდილი
და მკერდზე ცივად მოგეფერება.

დაზამთრდა...
თოვლი არც ისე მიკვირს,
არც ეს სიცივე - სისხლში რომ ატანს,
მე მეშინია ამ ატმის კვირტის -
გაზაფხულით რომ ვერ გახსნას მარტმა.

ტარიელ ხარხელაური