მთის ნაპრალებში თავს იფარავდა
მხდალ ტროგლოდიტის მოდგმა საწყალი,
ველს აოხრებდა, ყველაფერს ნთქავდა
ნომადი - სისხლით გაუმაძღარი.

მხნე მონადირე შუბით და მშვილდით
დაძრწოდა ტყე-ტყე ვით მხეცი მძაფრი,
ვაი მას, ვისაც მძვინვარე ზვირთი
გამორიყავდა უდაბურ ნაპირს.

ტურფა ცერერა, შვილის მძებნელი.
სალამს უძღვნიდა რბეულ ქვეყანას.
გულს უღონებდა უდაბნო ვრცელი;
ვერსად ჰხედავდა ბაღს, მწვანე ყანას.

არ იყო არსად თავშესაფარი,
გარდა ცისა და ღამის ბნელეთის,
აღარ ამხელდა სვეტი ტაძარის
ხალხში რწმენას და სიყვარულს ღმერთის.

მიწის დოვლათი, ნაყოფი უხვი,
არ ამშვენებდა ნადიმებს კვალად,
სამსხვერპლოებზე მოსჩანდა რუხი
ჩონჩხთა ნაშთები და თავის ქალა.

და ყველგან, სადაც მოავლო თვალი,
შეხვდა დაცემის სურათი ბნელი,
და აქვითინდა მწარედ ღმერთქალი,
ადამიანის გახრწნის მნახველი.