ვინ დაითვალა ცაზე ვარსკვლავი

და ვინ გაზომა ცრემლით ტკივილი???

მე მიზეზები მაქვს უთვალავი, 

რომ არ შევწყვიტო ახლა ტირილი.

გვეზიზღება ქუჩაში მდგომი ხელებგაწვდილი?

ყველაზე დიდი მათხოვრები კი ჩვენავართ ყველა,

მათხოვრობაა ჩვენგან ნამდვილი:

უფლისგან ყოველწამს რომ ვითხოვთ შველას....

თუკი სხვას სტკივა მერე რა მოხდა,

ჩვენ ხომ კარგად ვართ, არა გვიშავს რა.

ნეტავ რამდენი ხანი გამოხდა

და სიყვარული ვინ დაგვიშალა.

სატანას ვებრძვით, აბა ჩვენ ვინ ვართ?

გადავქცეულვართ ფულის მონებად.

ალბათ წინაპრებს ჩვენსს ახლა ღვიძავთ,

მათი ტირილი ისმის გოდებად.

მივტირით ფულს და კარგ მანქანებს.

სად გაქრა გენი, სული ქართული?

დღეს ნამდვილ ვაჟკაცს ვინ დამანახებს,

ხუნდება ფერი ნამდვილ ქართული.

მე კი გავყურებ მომავალს ცრემლით,

იქნებ გამოჩნდეს გამოსავალი.

ეჰ, ქართველობავ! რარიგად შევრცხვით,

რომ მზეც არა სჩანს "ამოსავალი".